Zevende keer, goede keer: waarom dit het EK van de Rode Duivels zou (kunnen) worden

Hemelbestormers
In de inleiding kwam het al ter sprake: op enkele (cruciale) overblijvers na leeft de gedachte dat de Rode Duivels met een vers blik aan jong talent richting Duitsland zijn getrokken. Van Zeno Debast over Amadou Onana via Charles De Ketelaere tot aan Jérémy Doku: doorheen het hele elftal loopt een rode draad van aanstormend, ambitieus geweld. Al bekend bij de fanatiekere voetbalvolger, maar nog onbemind door de tweejaarlijkse kijker. Geen mooier podium dan een EK om die status op te krikken!

Goedlachse KDB
Zoek de zeven verschillen. Neem twee foto’s van Kevin De Bruyne, eentje van op het WK in Qatar en eentje van afgelopen week, en leg ze naast elkaar. Je zou haast denken dat het een andere mens is geworden. Terwijl hij bij het slotakkoord van Roberto Martinez nukkig rondliep, spat de spelvreugde er nu vanaf. KDB heeft er zin in en dan is de tegenstand best gewaarschuwd. Bovendien zit er nog veel in de tank na zijn gemiste heenronde. Klaar om te knallen!

Tactische verademing
Zonder de vorige bondscoach voor de bus te gooien, maar op tactisch vlak spande Martinez niet meteen de kroon. Zelden slaagde hij erin een wedstrijd te doen keren. Domenico Tedesco lijkt daar wél toe in staat. In zijn anderhalf jaar bewind schudde hij al uiteenlopende variëteiten uit zijn mouw. Gek genoeg kom je op een eindronde niet zó vaak trainers tegen die tactisch onderlegd zijn. Aan Tedesco om af en toe een beslissend zetje in de rug te geven.

Dolle pret
Waar de Duitser eveneens in geslaagd is, is alle neuzen in dezelfde richting te doen wijzen. Meer nog: de groepsgeest oogt geweldig! Dat viel trouwens al op vanaf het allereerste doelpunt van deze campagne, in Zweden. Er zijn al liters inkt rond gevloeid, maar het kan niet anders dan dat zijn aanpak van de kwestie-Courtois hem binnen de groep veel krediet heeft opgeleverd. Met straffe individuen win je wedstrijden, maar enkel als hechte ploeg trek je kampioenschappen over de streep.

Verwacht het onverwachte
Het is en blijft een EK, en dus geen WK. Dat betekent dat er af en toe wel eens een verrassende naam met de beker mag zwaaien. De panenka van Panenka voor Tsjecho-Slowakije (1976), de strandgangers van Denemarken (1992), de ultra-defensieve Grieken (2004) of zelfs Portugal in 2016 zorgden stuk voor stuk voor even onvergetelijke als onverwachte hoofdstukken uit de EK-historie. Als zij dat kunstje kunnen flikken, waarom deze generatie Duivels dan niet?

Concurrentie
Eerlijk is eerlijk: op de favorietenladder staan de Rode Duivels niet op de bovenste trede. Die eer is voor anderen weggelegd, al kon tot dusver eigenlijk geen enkele deelnemer over de hele lijn overtuigen. Met name Engeland en Frankrijk barsten van het talent, maar zij liepen in de voorbereiding niet zelden tegen een blauwtje aan. Andere kanshebbers zoals Portugal (EK 2020) en Duitsland (oefenpartij 2023) legden we vrij recent al eens tussen onze boterham. Respect? Dat zeker. Maar schrik? Onnodig!

Ons underdog-DNA
Een decennium nadat België haar wederoptreden vierde tussen de grote jongens, valt alles weer in zijn plooi. De voorbije edities trok onze nationale trots steeds met de druk van de (schaduw)favorietenrol naar een eindtoernooi. Dat is na het pensioen van onder meer Vincent Kompany en Eden Hazard wel even anders. Zo kunnen de 24 Duivels uit de huidige kern zich hun typisch Belgische DNA opnieuw aanmeten. Niets moet, alles mag. In het verleden bleek dat regelmatig een vruchtbare bodem voor prachtige verhalen.