Heinde in Gent: wonderdokter Vanhaezebrouck zwaait af in kenmerkende onvrede
De officiële bevestiging zal op zich laten wachten tot na de Play-Offs en zelf wilde hij het (nog) niet toegeven, maar dat Hein Vanhaezebrouck straks niet langer het opperhoofd der Buffalo’s is, staat al even in de rooksignalen geschreven. Na zesenhalf jaar in de Ghelamco Arena, verspreid over twee evenwaardige periodes, komt zijn bewind ten ‘Heinde’. VoetbalPrimeur.be tracht de verwezenlijkingen van Vanhaezebrouck voor KAA Gent samen te ballen.
De meest gegeerde trainer van het moment? Ongetwijfeld Xabi Alonso. Er gaat geen dag voorbij of zijn naam verschijnt in de internationale voetbalpers, zeker nu hij Bayer Leverkusen mathematisch naar een historische Bundesliga-kroon geloodst heeft en nog steeds over een ongeslagen status beschikt. De Europese grootmachten trokken hardhandig aan zijn mouw, van Bayern München over Liverpool FC tot Real Madrid, maar de minzame Spanjaard heeft al aangekondigd dat hij volgend seizoen gewoonweg in Leverkusen blijft kamperen. Zijn werk is er nog niet af.
Tiens, zaten we nu niet in een stukje over Vanhaezebrouck? Het bruggetje tussen beide heren is snel gebouwd. Vanhaezebrouck verwezenlijkte namelijk een gelijkaardige krachttoer bij Gent: een club zonder palmares naar een baanbrekend titelsucces katapulteren. Op een andere schaal, dat zeker, maar de vreugdetaferelen in Leverkusen deden Gentenaars ongetwijfeld terug mijmeren naar die in de eigen binnenstad (herinner je de viering op de Leie). In amper zijn tweede jaar na zijn doorbraak bij KV Kortrijk ondertekende Vanhaezebrouck de meest vergulden pagina uit de Gentse voetbalgeschiedenis met sierlijke letters. Later zouden daar nog een Beker van België (2022) en ettelijke fraaie Europese campagnes bij komen.
Vooral die triomftocht uit 2015 verzekerde hem van eeuwige roem in de Arteveldestad. Zijn nalatenschap bij KAA Gent is echter veel omvangrijker dan louter eremetaal. Op tactisch vlak staat Vanhaezebrouck in België te boek als het neusje van de zalm. Zijn veldbezetting met drie verdedigers en twee mobiele wingbacks is intussen genoegzaam bekend en onderging in al die tijd nauwelijks (grote) aanpassingen, maar toch bijten nog geregeld tegenstrevers hun tanden erop stuk. Spelers die onder zijn handen gewerkt hebben, geven het grif toe: weinigen lezen het spelletje zo verstandig. Zo’n tactisch meesterschap moet ook bij andere clubs gensters kunnen slaan, al heeft het verleden dat eigenlijk nog niet bevestigd.
Manusje-van-alles
Het tijdperk-Vanhaezebrouck werd niet enkel binnen de groene rechthoek uitgetekend. Vanop de eerste rij maakte hij de professionalisering van de club mee, met de verhuizing naar de Ghelamco Arena als kroonjuweel. Vorig jaar vierde het stadion haar tiende verjaardag. Het is zowat het enige bij Gent waar de coach weinig tot geen inspraak in heeft gehad. Voor het overige is het al Vanhaezebrouck wat de klok slaat. Over trainingsaccommodatie via transfers tot aan de boekhouding toe: er mag geen vlieg passeren of Hij heeft het gezien. En er zijn mening over gegeven. Hein = Gent, en vice versa.
Nu ja, daarmee doen we Ivan De Witte en Michel Louwagie enigszins te kort. De driehoeksverhouding met Vanhaezebrouck is zesenhalf jaar lang de stuwende kracht gebleken achter de Gentse opmars. Berucht waren de wekelijkse lunchafspraken, waarin het trio met open vizier besprak wat er allemaal beter kon. Het heeft bij De Witte en Louwagie een olifantenhuid ontwikkeld, want ook tegen zijn directe bazen deinsde Vanhaezebrouck er nooit voor terug om zijn ongezouten mening te geven. Een betweter, zo zouden tegenstanders hem benoemen, maar wel eentje die het effectief meestal beter weet. Dat hadden De Witte en Louwagie al vlug begrepen.
Minder Hein zijn
Toen Vanhaezebrouck in 2020 weer neerstreek op het oude nest, droomde Gent stiekem van een herhaling van het scenario uit 2015. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die hoge verwachtingen niet zijn ingelost. Liefst vier jaar op rij strandden De Buffalo’s telkens op de meest ondankbare plaats, die nét buiten de tickets voor de Champions’ Play-Off. Niet zelden ging daar een dramatische slotspeeldag mee gepaard, zoals nu met de bevreemdende taferelen uit KVC Westerlo - KRC Genk. Puur toeval? Of stonden de troepen van Vanhaezebrouck mentaal niet sterk genoeg in hun schoenen om het hoofd koel te houden in de beslissende fases? In interviews durft de trainer wel eens ongenadig hard te zijn, voor collega’s, pers, het eigen bestuur en scheidsrechters, maar ook voor … zijn spelers. Zijn status bij Gent stond die houding ook toe.
Of Vanhaezebrouck bij zijn volgende werkgever in die mate carte blanche zal krijgen, is maar zeer de vraag. Over het algemeen vinden clubbestuurders het niet zo fijn om in het openbaar verwijten toegeslingerd te krijgen. Zijn afscheidsjaar in Gent zal bij (Belgische) geïnteresseerden toch argwaan gewekt hebben. Meer dan ooit schopte Vanhaezebrouck de laatste maanden wild om zich heen. Met nieuwe eigenaar Sam Baro klikt het blijkbaar minder goed. Als straks pakweg Royal Antwerp FC of (wie weet?) Club Brugge hem aan de onderhandelingstafel uitnodigt, zal het ongetwijfeld een heet hangijzer worden. Kan Vanhaezebrouck aanvaarden om de dagelijkse werking uit handen te geven en zich uitsluitend te focussen op het tactische plaatje? Of anders gesteld: kan Hein minder Hein zijn? Die vraag moet hij deze zomer in eerste instantie zelf beantwoorden, liefst nadat hij ‘zijn’ Gent nog een laatste keer naar een Europees ticket heeft geloodst.