Het EK-elftal van VP: Straffe Italianen vormen as, Lukaku moet voor goals zorgen

Naar analogie met de meeste toptrainers op dit EK kiest ook de technische staf van VP.be voor een 3-5-2-opstelling, met twee ‘wingbacks’ op de zijkanten dus.

DOEL

Gianluigi Donnarumma (Italië)
De reus uit Castellammare di Stabia heeft zijn reputatie helemaal gevestigd op dit EK. Op zijn eerste écht grote afspraak, nota bene als opvolger van de iconische Gianluigi Buffon, deed Donnarumma het uitmuntend. Met zijn lange grijparmen maakte hij zowat elke trap onschadelijk, al moest hij in de achtste finale tegen Oostenrijk wel afstand doen van zijn ongeslagen status, die uiteindelijk 1169 minuten geduurd heeft. Het bleek slechts een voetnoot. In de finale plaatste Donnarumma een orgelpunt door twee Engelse elfmeters te keren. Grandissimo!

VERDEDIGING

Simon Kjaer (Denemarken)
Om meerdere redenen kan Kjaer simpelweg niet ontbreken. Allereerst redde hij misschien wel het leven van zijn broeder Christian Eriksen. De beelden waarop hij diens vriendin troostte, deden harten over de hele wereld smelten. Als aanvoerder rechtte Kjaer als één van de eersten de rug, wat uiteindelijk zou uitdraaien in een Deens sprookje. Tot slot werkte de blonde mandekker ook gewoon een erg sterk toernooi af op individueel vlak. De ongelukkige own-goal tegen de Engelsen doet daar geen sikkepit aan af.

Harry Maguire (Engeland)
Ongetwijfeld zullen de haters voor eeuwig en drie dagen lacherig blijven doen over zijn ietwat houterige stijl, maar bij Manchester United is Maguire ontegensprekelijk uitgegroeid tot een erg lastig te verschalken verdediger. Die lijn heeft hij voor koningin en vaderland helemaal doorgetrokken. In de lucht valt hij gewoonweg niet te kloppen, terwijl zijn positiespel op voorzetten nauwelijks ruimte laat voor infiltrerende spitsen. Ook aan de bal liet Maguire zich op geen enkel foutje betrappen. Om nog maar te zwijgen over die raketpenalty in de finale!

Giorgio Chiellini (Italië)
Een ouderdomsdeken waar zowat elke voetbalfan zijn of haar hoge hoed voor afneemt. De kroon op het werk zetten, zelden paste die uitdrukking meer als gegoten. De clevere Chiellini bracht het helemaal voor elkaar. Na een sterk openingsduel begreep de veteraan al meteen: als ik nu geen gas terugneem, kom ik tekort op het einde. Dus sloeg hij het vervolg even over, om er vanaf de kwartfinale volledig te staan. Jammer genoeg werden Romelu Lukaku en, bij uitbreiding, wij Belgen daar het slachtoffer van. De ontroerende verbetenheid van Chiellini transformeerde ontgoocheling echter al snel in respect.

MIDDENVELD

Kyle Walker (Engeland)
Hoewel Gareth Southgate hem in de eindstrijd naar een driemansdefensie verschoof, maakte Walker voornamelijk een goede beurt als rechtsachter. Met al die ervaring in zijn rugzak weet de snelheidsduivel inmiddels perfect wanneer hij de ruimte heeft om op te stomen en wanneer hij best zijn verdedigende stelling bewaakt. Het maakte de Britse vesting haast oninneembaar, tot Leo Bonucci erin slaagde een hoekschop binnen te frommelen. Aan Walker heeft het Engelse drama alvast niet gelegen.

Jorginho (Italië)
De vierde en laatste Italiaan uit onze EK-elf, maar eentje die evenmin kan ontbreken. Als metronoom op de middenstrook dirigeerde Jorginho het tempo van La Squadra. Zelfs na de terugkeer van Marco Verratti trok de Chelsea-kracht het azuurblauwe laken naar zich toe. Dat de feilloze strafschopnemer toch faalde in de finale, zorgde even voor een hartverzakking, maar luttele seconden later mocht het Italiaanse dak er alsnog af. Zo heeft Jorginho er een waar boerenjaar opzitten, met Europese titels in het club- én landenvoetbal. De ideale adelbrieven om de Gouden Bal in de wacht te slepen? Als het van ons afhangt, is dat dan weer nét wat overdreven.

Renato Sanches (Portugal)
Een wederopstanding die niemand zag aankomen. Op het Europese toneel blijkt Renato Sanches uitstekend te gedijen. Vijf jaar terug was hij de grote ontdekking in Frankrijk, nu stak hij zijn hoofd weer boven het maaiveld uit na enkele onzichtbare jaren. Plots etaleerde de Golden Boy weer alles wat hem zo heerlijk om volgen maakt: kracht, recuperatievermogen, diepgang en balvastheid. Het Belgische middenveld zag sterretjes, maar mocht uiteindelijk een kaars branden dat de Portugese voorhoede niet op hetzelfde niveau acteerde.

Pedri (Spanje)
Jan Boskamp gruwelt van het etiket ‘Andres Iniesta 2.0’, maar geef de overtuigelingen eens ongelijk? Wat Pedri op dit EK op zijn achttiende (!) liet bewonderen, tart werkelijk elke verbeelding. Technisch stak het wonderkind van FC Barcelona er zelfs bij Spanje bovenuit. Dat mondde uit in fabelachtige balbezitstatistieken, met amper foute passes. Het allerstrafste aan deze knaap is echter dat hij in de loop van het toernooi gewoonweg de patron van La Roja werd. Alle ballen zoog Pedri naar zich toe. Wordt hij de vaandeldrager van een nieuw decennium Spaanse overheersing?

Leonardo Spinazzola (Italië)
Een harde concurrentiestrijd met Joakim Maehle en Luke Shaw, die de Engelsen zelfs in vervoering bracht met de openingstreffer zondagavond. Toch ging de naam van Spinazzola terecht het vaakst over de tongen de afgelopen weken. Vanaf minuut één pakte de Romein uit met verschroeiende versnellingen vanop de linkerflank. In combinatie met zijn bovengemiddelde techniek stichtten die voortdurend gevaar in de vijandelijke gelederen. Toen de revelatie uitviel tegen onze Duivels, hielden de Italianen hun hart vast. Het gaf hen echter ook de nodige kracht om de rit tot een goed einde te brengen.

AANVAL

Romelu Lukaku (België)
Geen historische taferelen voor de Rode Duivels, helaas. De man die het minst te verwijten viel, liep helemaal voorin. Met vier treffers, waaronder eentje in de kwartfinales, kan Lukaku deugddoende cijfers voorleggen. In aanloop naar het EK was de MVP van de Serie A uitgegroeid tot hét speerpunt van deze Duivels, zeker bij afwezigheid van Kevin De Bruyne en Eden Hazard. Het zou zowaar een manco blijken, want zelfs bij hun terugkeer werd Lukaku té nadrukkelijk gezocht. Dat kan je zijn collega’s niet eens kwalijk nemen. Als aanspeelpunt heeft onze recordschutter immers fikse stappen voorwaarts gezet, waardoor hij volledig aansluiting heeft gevonden bij de wereldtop.

Raheem Sterling (Engeland)
Aangezien Harry Kane in de eerste helft van het toernooi uitblonk in afwezigheid, moest een andere Brit de scorende rol op zich nemen. Een herboren Sterling deed dat met verve. Het Engelse hinterland had de pek en veren al uit het tuinhuis gehaald toen de meer ervaren vleugelflitser in match één de voorkeur kreeg op goudhaantjes als Jadon Sancho en Mason Mount. De gok van Southgate pakte echter goed uit: Sterling maakte meteen de winnende treffer en zou er daar doorheen het toernooi nog twee levensbelangrijke aan toevoegen. Finaal mocht het weliswaar niet baten …

TRAINER

Niemand die om Roberto Mancini heen kan. De immer stijlvolle bondscoach maakte van Italië niet alleen de verdiende Europese kampioen, maar kleefde zowaar eens een sexy etiket op het voetbal uit de laars. Laat het voor goed voorbij zijn met het catenaccio van weleer; lang leve de pocketvoetballers! Oud gekoppeld aan jong, groot aan klein, technisch onderlegd aan tactisch superieur ... De unieke Italiaanse mengelmoes deelde één allesbepalende eigenschap: de passie om voor het vaderland door het vuur te gaan. Een kunststukje waar Mancini met recht en reden zijn handtekening onder mag plaatsen. 

Overige selectieleden: Kasper Schmeichel (Denemarken), Thibaut Courtois (België), Leonardo Bonucci (Italië), Joakim Maehle (Denemarken), Luke Shaw (Engeland), Nicolò Barella (Italië), Paul Pogba (Frankrijk), Kevin De Bruyne (België), Federico Chiesa (Italië), Lorenzo Insigne (Italië), Harry Kane (Engeland), Cristiano Ronaldo (Portugal)

 

 

 

 

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een bericht gedeeld door VoetbalPrimeur België (@voetbalprimeurbelgie)