VP’s Elf van de Heenronde: comebacks, ouwe getrouwen én Zebra-revelatie op links

Laurens De Bock (Zulte Waregem)
Beginnen doen we met één van de betere comebackverhalen van 2020. Toen ex-Bruggeling De Bock vorige zomer arriveerde aan de Gaverbeek, klonk er hier en daar wat hoongelach. Na een mislukt avontuur in het Engelse voetbal was de ster van de Oost-Vlaming tanende. In Waregem bewijst De Bock echter wekelijks dat de publieke opinie niet noodzakelijk de juiste is. Op zijn 28e heeft hij alvast nog enkele mooie jaren voor de boeg.

Kristof D’Haene (KV Kortrijk)
Nog een linksachter die zijn brood verdient in het zuiden van West-Vlaanderen, weliswaar bij de gezworen rivaal van Essevee. In Kortrijk mag D’Haene zich naast publiekslieveling ook met recht en reden een meubelstuk noemen. Niet verwonderlijk, na zes jaar trouwe dienst. In die periode zette de vinnige draver gestaag stapjes vooruit. Tijdens het huidige seizoensbegin kreeg de Belgische voetballiefhebber misschien wel de beste D’Haene ooit te zien, tot een heupblessure een abrupt kruis zette door het vervolg.

Simen Juklerod (Royal Antwerp)
Op de Bosuil ontspon zich tijdens de heenronde een De-Bock-achtig verhaal. Na enkele indrukwekkende wittebroodsmaanden verdween revelatie Juklerod steeds verder naar de achtergrond. Onder Ivan Leko heeft de Noor zich echter heruitgevonden. Als zijn kunstmatig geblondeerde coupe daar ook maar iets mee te maken heeft, moet hij absoluut dezelfde kapper blijven opzoeken. In ieder geval demonstreert Juklerod nu weer zijn totale troevenpalet: veel diepgang zonder bal, haarscherpe voorzetten en zijn kenmerkende schaarbeweging.

Joris Kayembe (Sporting Charleroi)
Na enkele jaren met de nodige ellende heeft Kayembe zijn draai gevonden. Als belofteninternational liet hij regelmatig fraaie dingen bewonderen, op zijn 26e staat zijn fysieke gestel hem toe om dat ook op het hoogste niveau tentoon te spreiden. Nochtans doet de Brusselaar dat op een ongebruikelijke positie: niet als vleugelaanvaller, maar in de hoedanigheid van linksachter. Die meesterzet van Karim Belhocine pakte wonderwel uit. Zelfs Roberto Martinez kon dat smaken, want Kayembe mocht inmiddels zijn debuut voor de Rode Duivels vieren.

Milad Mohammadi (KAA Gent)
Toegegeven, het Gentse loopwonder moest, net als het merendeel van zijn collega’s, lange tijd zoeken naar zijn vormpeil van vorig seizoen. Wat daarentegen niemand de Iraniër zou kunnen verwijten, is een gebrek aan inzet. Mohamaddi draaft, rent en spurt zich wekelijks de ziel uit het lijf, waardoor hij zich af en toe dreigt voorbij te galopperen. Onder het bewind van Hein Vanhaezebrouck zijn de successen nog pril, maar het lijkt erop dat de linksback weer een belangrijke rol zal vertolken.

Bogdan Mykhaylichenko (RSC Anderlecht)
Zeker niet de meest flitsende linksachter uit onze vaderlandse liga, maar aan Mykhaylichenko heeft Vincent Kompany één van zijn betere zomertransfers in huis gehaald. De Oekraïner met de haast onmogelijk te spellen achternaam brengt verdedigende stabiliteit in een piepjong elftal. Daarnaast komen er ook aanvallende impulsen vanop zijn flank, al weet Mykhaylichenko zijn momenten erg goed uit te kiezen. Sinds zijn overstap naar onze hoofdstad heeft hij overigens zijn vaste stekje in de Oekraïense nationale ploeg beet.

Eduard Sobol (Club Brugge)
De concullega met wie Mykhaylichenko de strijd aangaat in zijn vaderland, voetbalt in het dagelijkse leven bij … Club Brugge. De naam van Sobol klinkt intussen wat bekender in de Belgische oren, al maakte hij in zijn debuutjaar toch wat grotere sier. Deze jaargang komt de motor maar moeizaam op toerental. Bovendien heeft hij de voorbije weken een vette kluif aan Fede Ricca, die enkele uitstekende wedstrijden achter de kiezen heeft. Knokken is de boodschap!

Jere Uronen (KRC Genk)
Als afsluiter hebt u nog recht op de meest vertrouwde naam uit dit lijstje. Van bij zijn komst naar Genk, in januari 2016 alweer, drukte Uronen meteen zijn stempel. Met vijf jaar extra ervaring op de teller heeft hij de nodige bagage om een tegenstander uit de partij te houden. Bovendien heeft de typische aanvalsfilosofie van de viervoudige landskampioen geen geheimen meer voor hem. Het vertrek van Joakim Maehle (zijn overbuur, zeg maar), zou Uronen wel eens kunnen inspireren tot een dijk van een tweede seizoenshelft. Om daarna te schitteren tegen de Rode Duivels bij de allereerste EK-deelname van Finland?

Nu is het aan jullie! De lezers van VoetbalPrimeur.be hebben namelijk een belangrijke stem in de samenstelling van het elftal van de heenronde. Hoe? Door te stemmen in onze poll, natuurlijk. De keuze van de lezers telt mee voor vijftig procent, onze redactie vult de andere helft in. Per positie zijn er voor de top-vijf maximaal vijf punten te verdienen, zowel bij de lezerspoll als in het oordeel van de redactie. Wie gezamenlijk het hoogste aantal punten verzameld heeft, komt in onze ‘Elf van de Heenronde’. Stemmen dus!