De opmars van Vermeeren: in anderhalf jaar tijd van de ene mijlpaal naar de andere

Zaadje geplant in de voorbereiding
Met Marc Overmars aan de tekentafel en Mark van Bommel naast de krijtlijn zijn de ambities zonneklaar: Royal Antwerp FC wil in het seizoen 2022-2023 meedingen naar het allerhoogste. De kern oogt rijkelijk gestoffeerd, maar traditiegetrouw krijgen op zomerkamp ook enkele jongeren de kans om zich te onderscheiden. Bij The Great Old is dat niet anders. Eén piepkuiken weet Van Bommel dan al te charmeren. Op zijn paspoort staat wel degelijk 2005 als geboortejaar, maar eens zijn voetbalschoenen dichtgeknoopt zijn, lijkt Vermeeren een volrijpe twintiger. Sindsdien blijft hij in het achterhoofd van zijn Nederlandse trainer sluimeren.

Als opkomend talent heb je echter ook een portie geluk nodig. Soms vormt de ene zijn dood de andere zijn brood. Vermeeren heeft zijn doorbraak mede te danken aan … Radja Nainggolan. Antwerp opent haar campagne met een historische 27 op 27, maar strubbelingen rond het enfant terrible hangen als een zwaard van Damocles boven de ploeg. Wanneer Nainggolan een uurtje voor de clash bij Standard Luik doodleuk ligt te vapen op de bank, betekent dat de druppel te veel. Onbewust lanceert die zoveelste frats de carrière van Vermeeren. Het schuilt soms in een klein hoekje …

Overtuigend debuut
Na twee eerdere invalbeurten tegen KV Oostende en RSC Anderlecht dropt Mark van Bommel hem op 10 november 2022 in de basis in het bekerduel met SK Beveren. Op de Freethiel kruipt Antwerp door het allerkleinste gaatje. Het kwalificeert zich met strafschoppen na een vroege rode prent voor Michael Frey. Niemand die dan durft vermoeden dat Stamnummer Eén all the way zal gaan. Drie dagen later volgt de lakmoesproef voor Vermeeren. In de altijd beladen topper met Club Brugge verschijnt het jeugdproduct opnieuw aan de aftrap. In dat 2-2-gelijkspel demonstreert Vermeeren zijn rust aan de bal aan het grote publiek, zelfs in het vijandige Jan Breydel.

De statistieken die Vermeeren sindsdien laat optekenen, zijn ronduit waanzinnig. Na die kennismaking in Brugge start de tiener in élke JPL-partij van Antwerp. Tot op de dag van vandaag, voor alle duidelijkheid! Amper zeven keer werd hij in die periode vroegtijdig naar de kant gehaald. Zo stond de middenvelder in 2023 in totaal 5456 minuten tussen de lijnen bij zijn club. Daarmee haalde hij vlotjes de top-tien van Europa. Het ziet ernaar uit dat de teller van Vermeeren zal stokken op 53 wedstrijden voor Antwerp in de JPL, waarvan 51 in de basis. Slechts vier keer moest de jongeling op de bank beginnen. Zelden wist een debutant zich zo’n onbetwiste status bij elkaar te spelen.

Doelpuntenban gebroken
Aan de hand van het mature spel van Vermeeren nadert Antwerp zienderogen op titelfavorieten KRC Genk en Union Saint-Gilloise. Na de eerste interlandbreak was het elftal van Van Bommel nochtans in een dipje verzeild geraakt. Vermeeren verschijnt voor het eerst aan de aftrap na een 7 op 21. Nadien gaat het prompt steil in stijgende lijn. Tot aan de Play-Offs zal The Great Old nog maar twee wedstrijden verliezen, op Union (2-0) en een uitschuiver thuis tegen Sporting Charleroi (0-1). Louter toeval?

Uiteraard niet. Vermeeren overtuigt vriend en vijand en ontpopt zich tot onmisbare schakel in de ruggengraat van het elftal. Criticasters werpen evenwel één blinde vlek op: zijn cijfers. Hoewel hij in een heleboel parameters uitblinkt, blijft het lange tijd wachten op die eerste treffer. Vermeeren kiest zijn moment zorgvuldig uit. De late 3-2 tegen Club Brugge op speeldag 3 van de Champions’ Play-Off blijft een moment om voor eeuwig te koesteren. Een daverende Bosuil voelt dan: de titel ligt binnen handbereik, zeker met deze godenknaap in onze gelederen.

Prijzenpakker
En zo geschiedt. Aan de hand van het raspaardje beleeft Antwerp het meest succesrijke jaar uit haar bijzonder lange geschiedenis. Na de tweede bekertriomf in een korte periode volgt het hoofdgerecht: een eerste landstitel in 66 jaar tijd. Die historische dubbel krijgt nog een smakelijk toetje. Aan het begin van de huidige jaargang zetten de Antwerpenaren hun provinciegenoten uit Mechelen opzij in de strijd om de Supercup. Die triple wordt eind augustus helemaal verzilverd, wanneer de oudste club van ons land zich ten koste van AEK Athene voor het eerst plaatst voor de prestigieuze Champions League. Ook ten huize Vermeeren puilen de kasten inmiddels uit van het eremetaal.

Als een kampioen op het Kampioenenbal
Die kennismaking met de elite van Europa zet voor het eerst een rem op de Antwerpse heropleving. Tegen FC Barcelona, FC Porto en Shakhtar Donetsk doet de Belgische landskampioen vaak goed mee, maar als  puntje bij paaltje komt, betaalt de jeugdige garde leergeld. Ook Vermeeren zelf leert de keerzijde van de medaille kennen. In de thuiswedstrijd tegen Porto ligt hij zelf aan de basis van de noodlottige ommezwaai, door het leer aan het begin van de tweede helft eenvoudig in te leveren. Nadien is de hoofdrolspeler er zelf nog het meest kapot van.

Omgaan met tegenslag is echter een onmisbare eigenschap voor (toekomstige) vedetten. Over het algemeen werkt Vermeeren eigenlijk een prima groepsfase af. Gek genoeg spreken zijn statistieken nu wél boekdelen. Met drie assists en een doelpunt tegen Barça plaatst hij zich in alle scoutingsboekjes, voor zover dat nog niet het geval was. Vermeeren bewijst dat hij ook op een hoger platform over een uitzonderlijk spelinzicht beschikt. Na de vreugde-uitbarsting op de slotspeeldag beseft de Bosuil in één klap: van deze jongen gaan we niet zo lang meer kunnen genieten.

(Op)geroepen als Rode Duivel
Met zulke adelbrieven zou het slechts een kwestie van tijd zijn voor Vermeeren zijn debuut als Rode Duivel mag vieren. Toch houdt Domenico Tedesco lange tijd een slag om de arm. Voor de interlandbreak van oktober is de Antwerp-diamant in eerste instantie zelfs niet geselecteerd. Bij zowel de media als de publieke opinie lokt die beslissing verontwaardigde reacties uit. Tedesco kiest eieren voor zijn geld: door enkele afzeggingen vindt de bondscoach toch nog ruimte om Vermeeren toe te voegen. Tegen Oostenrijk krijgt hij een korte invalbeurt, maar wel eentje van waarde. Samen met Mandela Keita trekt hij de belangrijke 2-3-zege mee over de streep. Vervolgens krijgt hij als beloning 90 minuten in de oefenpot tegen Servië. Ook met het oog op een EK-selectie wordt zijn eventuele transfer naar Atlético met argusogen gevolgd.

Afscheid in stijl
Met een knaller binnenkomen en met een knaller de deur van de JPL achter zich dicht trekken. Dat plan lijkt Vermeeren te bewandelen. Op het afgelopen Gala van de Gouden Schoen deelde hij mee in de Antwerpse feestvreugde. De hoofdprijs, die bleek nog net een tikkeltje te hoog gegrepen, maar in de categorie ‘Belofte van het Jaar’ wordt hij wel met ruime voorsprong verkozen. Mocht de verhuis naar Madrid rond geraken, gaat dat kleinood ongetwijfeld mee de koffer in.