Raman was niet genoeg: met Vanrafelghem haalt Mechelen nog een kleurrijk figuur

In Keulen is hij misschien nog nooit geweest, maar voor de ontluiking van Vanrafelghem moeten we wel degelijk richting Duitse grens kijken. Nochtans liggen zijn wortels in het westen van het Vlaamsche land, meer bepaald in de Torhoutse polders. Zoals zowat elke jongen uit die regio was het zijn stoute droom om bij Club Brugge te voetballen. Die ambitie kon hij al vlug afvinken. Voldoende snelheid, dribbelvaardig, technisch prima en doelgericht: met zo’n profiel kom je al snel vooraan terecht. Op z’n 21e is Vanrafelghem uitgegroeid tot een aanvaller die zelf kan afwerken, maar ook iets kan forceren. 

Zijn ontwikkeling kwam wel pas de afgelopen twee jaar in een stroomversnelling terecht. In 2021 vierde Vanrafelghem zijn debuut bij Club Nxt. Als laatste opstapje naar zijn grootste wens, namelijk een doorbraak bij de A-ploeg, zal hij toen gedacht hebben. Die kroon op het werk heeft hij uiteindelijk nooit kunnen zetten. Bij de beloften stokte de motor immers. In totaal mocht de jongeling er slechts twaalf wedstrijden opdraven, verspreid over anderhalf seizoen. Vanrafelghem moest voornamelijk vrede nemen met een rol als invaller. Daar vloeide geen enkel doelpunt uit voort ... Enkel in de (weliswaar prestigieuze) Youth League kon hij de netten eens doen trillen. Zo staat scoren tegen Bayer Leverkusen intussen doorgestreept op zijn bucket list.

De Spor
Door dat karige aantal minuten in Brugge keek Vanrafelghem in januari 2023 uit naar een ander podium om aan de weg naar de top te timmeren. Want ambitieus, dat is wel het minste wat je hem kan noemen. Zijn wensenlijst is niet min: op een dag hoopt Vanrafelghem nog steeds bij Real Madrid te kunnen belanden én vervolgens met de Gouden Bal te pronken. Hoeveel geloof hij daar precies aan hecht, weet enkel hijzelf. Om die brandende ambitie waar te maken, moest de spits wel enkele stapjes terugzetten. Toen de weg in Brugge dood bleek te lopen, verhuisde hij naar de andere kant van Vlaanderen. Patro Eisden nam hem over.

Op het moment waarop hij zijn handtekening zette, speelde Patro ‘slechts’ in Eerste Nationale, al gingen de Limburgers er toen aan kop. De club van Stijn Stijnen promoveerde ook, waardoor Vanrafhelgem in de zomer eigenlijk weer in hetzelfde schuitje zat. Voorlopig was de Challenger Pro League toch nog een maatje te groot. Hoe tegennatuurlijk het ook aanvoelde, een échte stap lager drong zich opnieuw op. Enter: Sporting Hasselt. Met Sam Kerkhofs en Rik Verheye aan het roer verwierf ‘Kiki’ er in één klap zijn faam, in de eerste plaats dankzij het felgesmaakte ‘De Spor’. Opnieuw eentje minder op de bucketlist.

Raman 2.0?
Al toonde de reeks ook een ander kantje. Een (op z’n zachtst gezegd) wispelturig kantje. Zo viel op dat Vanrafelghem best wat begeleiding kan gebruiken en regelmatig de controle durft te verliezen. Bij de trouwe volgers zit het beeld waarop hij een deur kapot trapt, nog vers in het geheugen. Geen toeval, want ook zijn (Brugse) jeugdtrainers geven unisono toe dat Vanrafelghem niet de allergemakkelijkste is om mee aan de slag te gaan. Een hart van goud, dat wel, maar iemand met een niet zo leesbare handleiding. Of zoals ze dat in Mechelen noemen: een tweede Benito Raman. 

Of Besnik Hasi met zo’n profiel kan omgaan, moet de nabije toekomst aantonen. In ieder geval bouwde Kiki de afgelopen achttien maanden ook óp het terrein zijn reputatie uit. In positieve zin, voor alle duidelijkheid. Bij Hasselt totaliseerde hij negentien doelpunten, waaronder de enige, levensbelangrijke treffer in de titelmatch. Die status vereenvoudigde zijn terugkeer naar Maasmechelen. Na de heenronde stond Vanrafelghem met acht doelpunten ook hoog in de topschuttersstand van de Challenger Pro League. Verder tonen zijn zes assists aan dat hij eveneens oog heeft voor zijn ploeggenoten. Dan toch dat hart van goud, nee? Rob Schoofs en co zullen het graag horen.