Antwerp versus Schotse tegenstanders: één keer billenkoek, één mooie campagne
Royal Antwerp FC schiet donderdag voor het eerst in bijna 30 jaar nog eens na Nieuwjaar in actie op het Europese toneel. In de zestiende finales van de Europa League kijkt het Rangers FC in de ogen, de autoritaire koploper uit Schotland. In haar glorierijke verleden kwam Antwerp nog maar twee keer tegenover een Schotse tegenstander te staan. VoetbalPrimeur.be duikt in de archieven.
1966-1967: Kilmarnock
Midden jaren ’60 nam Antwerp liefst vier keer op rij deel aan de inmiddels lang afgevoerde Jaarbeursstedenbeker. De voorloper van de UEFA Cup, zeg maar, verzamelde de runner-ups van de beste nationale competities uit Europa. In de editie van ’66-’67 overleefde The Great Old de openingsronde dankzij twee zuinige overwinningen tegen het bescheiden Union Luxemburg. In ronde twee kreeg het elftal van de mythische Harry Game het gevaarlijke Kilmarnock tegenover zich. Een jaar eerder had die club zich nog voor het eerst in haar geschiedenis gekroond tot Schots landskampioen. Tot op heden is dat overigens hun enige triomf gebleken.
In de heenwedstrijd op de Bosuil gaat het al enigszins verkeerd. Na nauwelijks een kwartier voetballen moet doelman Willy Coreman zich al omdraaien. Gesteund door de fanatieke aanhang onderneemt Antwerp verwoede pogingen om de schade te beperken, maar zelfs regisseur Wilfried Van Moer slaagt er niet in de juiste opening te vinden. Alles-of-niks gaan spelen in Schotland, dan maar. Het wordt … helemaal niks! Na 70 minuten in het terugduel staat een onwezenlijke 7-0 op het prehistorische scorebord! Karel Beyers en Theo Van De Velde kunnen wel nog ‘milderen’, maar noem dat alstublieft geen eerredders. Antwerp druipt met de staart tussen de benen af. Het zou de tweede ronde van de Jaarbeursstedenbeker nooit doorspartelen.
1989-1990: Dundee United
Aan de vooravond van het seizoen ’89-’90 heeft het trotse Antwerp vijftien Europese wedstrijden op de teller, maar geen enkele keer is het erin geslaagd om meermaals in één toernooi te zegevieren. In oktober ’89 krijgt Stamnummer Eén een nieuwe kans om die vlek van het blazoen te poetsen. Nochtans doet niets vermoeden dat het in deze UEFA-Cup-campagne wél zal lukken. In de eerste fase hangt Antwerp al diep in de afgrond tegen het bescheiden Vitosha Sofia. Na een 0-0 uit de heenwedstrijd verstommen de Bulgaren de Bosuil: vlak voor de toegevoegde tijd maken ze 1-3. Enkel een mirakel kan Deurne-Noord nu nog redden … Het krankzinnige vervolg kent u ongetwijfeld.
Wel, na dat befaamde ‘Mirakel van de Bosuil’ krijgt Antwerp Dundee United op haar bord. ‘Ditmaal geen nagelbijter’, denken de manschappen van Dimitri Davidovic. In de heenwedstrijd op eigen bodem leggen de Antwerpenaren de ontmoeting al in een beslissende plooi: 4-0. Aanvoerder Frans van Rooij treft twee keer raak, vlak na de pauze pikt ook de onvermijdelijke Nico Claesen zijn graantje mee. Antwerp reist zorgenloos af naar Dundee, waar het desondanks opnieuw verschroeiend begint. Na twintig minuten hebben Hans-Peter Lehnhoff en alweer Claesen voor 0-2 gezorgd. Dat de Schotse gastheer uiteindelijk nog met 3-2 aan het langste eind trekt, is nauwelijks een smet op de rood-witte prestatie.
Zo slaagt Antwerp er eindelijk in om eens verder door te stoten in een Europees hoofdtoernooi. Het parcours wordt zelfs nog mooier, want in de achtste finales gaat favoriet VFB Stuttgart voor de bijl. Na een vroege treffer van Lehnhoff vergaart de oudste club van ons land een goede uitgangspositie in eigen huis. In Stuttgart wordt het wel heet onder de voeten. De Duitsers hangen de bordjes in evenwicht, maar dan kruipt verdediger Nico Broeckaert in een heldenrol. Hij kopt de 1-1 tegen de touwen, voldoende voor een stek in de kwartfinales. Daar roept 1FC. Köln, ook al een oosterbuur, Antwerp een halt toe. Op de memorabele trip naar Wembley in ’93 na is het het knapste Europese avontuur uit de geschiedenis van de club.