Anderlecht wuift Vanden Borre uit (tris): tien duivelstreken van de gevallen engel

Ergerlijke nonchalance
Van bij zijn debuut doet de zestienjarige Vanden Borre flink wat stof opwaaien. Jongste naoorlogse Rode Duivel ooit, jongste Belg in de Champions League ooit … De superlatieven over de toekomst van het Brusselse goudhaantje vliegen in het rond. Toch klinken dan al de eerste kritische geluiden. Tussen de oren is er namelijk nog een heleboel werk aan de winkel. De nonchalance van Vanden Borre, vaker te laat dan op tijd op training, stuit ploegmaats en staf meermaals tegen de borst.

Nee, Mario!
Na tegenvallende omzwervingen in het buitenland steekt Frank Vercauteren zijn nek uit om de gevallen vedette in te lijven bij KRC Genk. Die gok pakt wonderwel uit, want de Limburgers veroveren de landstitel, onder meer dankzij een herboren VDB. Met opvolger Mario Been botert het minder goed. Wanneer de Nederlander hem tegen Zulte Waregem naar de kant haalt, weigert hij de hand van zijn trainer. Een luchtige high-five met tegenstander Habib Habibou kan er dan weer wél van af.

Boze smurf
In het thuisduel met Genk moet een misnoegde Vanden Borre, terug van weggeweest bij Anderlecht, vanop de tribune toekijken. Het kind van het huis vult die rol echter op geheel eigen wijze in … Middenin de wedstrijd duikt hij plots op achter de dug-out, getooid met een opvallende witte muts op het hoofd, een beeld om nooit te vergeten. ‘Boze smurf’, zo doopt Twitter hem om. De onweerswolk die over zijn gezicht hangt, spreekt boekdelen.

Favoriet voor vies kijkende smurf van het jaar: Anthony Vanden Borre!!! #goudenschoen pic.twitter.com/qrJuRGbDOr

— Etiennesson (@Etienne_Dierckx) January 13, 2016

Hoog en droog
Laat ons niet vergeten dat Vanden Borre in zijn allerbeste dagen gewoonweg heerlijk kon voetballen. Als alles naar wens liep, durfde het hypertalent geregeld de trukendoos te openen. Zoals die ene keer in maart 2014, tegen KV Oostende. Bij een comfortabele 4-0-stand kirde het Astridpark van de pret toen VDB prompt op de bal ging staan. Niet vernederend bedoeld, verzekerde de hoofdrolspeler zelf achteraf. Enkele maanden later zou hij die stoot herhalen … op het WK. In de overbodige groepswedstrijd tegen Zuid-Korea zocht de wisselspeler het weer in de hoogte.

Eerbetoon? Eerst veters strikken
Op 30 april 2015 wordt de Belgische voetbalwereld in rouw ondergedompeld door het onverwachte overlijden van Grégory Mertens. De daaropvolgende speeldag staat vanzelfsprekend in het teken van dat drama. Ook in Charleroi-Anderlecht staat een minuut stilte gepland, die door alle spelers wordt gerespecteerd. Vanden Borre daarentegen vindt dat het ideale moment om zijn veters te strikken. Daar heeft hij in de kleedkamer natuurlijk onvoldoende tijd toe gehad …

B-kern na opstootje
Wanneer Anderlecht het seizoensbegin 2015-2016 slecht aanvat, gaat de beerput al snel open. Na een 3-1-nederlaag bij KV Oostende voelt Vanden Borre zich de geknipte man om het tactische concept van Hasi in vraag te stellen. In de nasleep van die heisa komt de Rode Duivel neus aan neus te staan met assistent Geert Emmerechts, waarbij hij zelfs met een stoel gegooid zou hebben. Hasi kan daar om begrijpelijke redenen niet om lachen. In samenspraak met het bestuur verdwijnt de relschopper naar de B-kern.

Allemaal janetten!
Tijdens de bijzonder stroeve start van die jaargang gooit VDB nog een hele jerrycan extra olie op het vuur. ‘In onze kleedkamer zitten enkel janetten!’, laat hij zich ontvallen in een interview, een week nadat Hasi hem naar de B-kern verwees. Ook de toenmalige trainer krijgt een flinke veeg uit de pan. ‘Hij waant zich de koning’, klinkt het. In het vervolg van dat seizoen zou de muiter niet meer in actie komen, maar zijn punt had die in ieder geval gemaakt.

Chouchou tot in de kist
Hoe zeer Vanden Borre zich ook onmogelijk maakte, sommige supporters lustten er eigenlijk wel pap van. Ondanks zijn ontelbare fratsen bleef het jeugdproduct namelijk steeds symbool staan voor het Brusselse karakter van de club, een vaandeldrager voor de doorstroming van jongens van eigen bodem. Dat mocht Hasi aan den lijve ondervinden. Tijdens een post-match-interview viel het gezang van de nog aanwezige fans hem plots op de hals: ‘Anthony, Anthony, Anthony!’. In goede en kwade dagen.

Pesterijen in Congo
Nauwelijks een maand na zijn pensioen komt de Rode Duivel terug op zijn beslissing. Vriend en vijand vallen uit de lucht wanneer hij een verhuis naar Congo aankondigt, het land van zijn roots. Topclub Tp Mazembe zou hem met open armen ontvangen. Dat aantrekkelijke avontuur draait al snel uit op een nachtmerrie. Vanden Borre is verre van fit, komt nagenoeg niet aan speelminuten én beweert gepest te worden. Zijn ploeggenoten weigeren hem de bal toe te spelen en lachen om zijn overgewicht. Met de staart tussen de benen keert hij terug naar ons land.

Derde keer, laatste keer?
Begin dit jaar staat het enfant terrible nog één keer op uit de schaduwen. Blijkbaar ontbreekt al enkele weken elk spoor van hem op training. Inderdaad, Vanden Borre weigert nog langer te komen opdagen. Dat nieuwkomer Majeed Ashimeru ‘zijn’ rugnummer achttien mag inpikken, voelt aan als een messteek in de rug. Hij ontkent verder dat Anderlecht hem een voorstel als jeugdcoach zou aangeboden hebben. Het definitieve einde van een jarenlange knipperlichtrelatie?