VP 11 v/d Heenronde, spits: ijskoude afmakers, krachtpatsers en Kroatisch talent
De christelijke leer schrijft de kerstperiode voor als een tijd voor bezinning. De redactie van VoetbalPrimeur.be omarmt die gedachte met volle overtuiging, althans in haar zoektocht naar het beste elftal uit het eerste luik van de Jupiler Pro League. Welke spelers hebben van eind juli tot eind december de strafste indruk nagelaten? De zware verantwoordelijkheid voor VP’s Elf van de Heenronde komt ook op jullie schouders te liggen.
Tijdens deze kerstperiode stelt VoetbalPrimeur.be dagelijks een (beperkte) selectie kandidaten per positie voor. Via de poll onderaan het artikel kunnen jullie, onze lezers, je stem uitbrengen. Het eindresultaat van die poll telt voor 50 procent van de punten; de andere helft wordt uitgereikt door onze redactie. VP’s Elf van de Heenronde is opgesteld in een klassieke 4-4-2. In deze aflevering zijn we dus op zoek naar twee spitsen.
Tolu Arokodare (KRC Genk)
Beginnen doen we met de allergrootste, althans letterlijk. Een beer was ‘Tolu’ al bij zijn aankomst in Brussel (waar hij RSC Anderlecht verschalkte), maar nu weegt die beer ook ontzettend hard op de achterhoedes in ons land. Aan de afwerking valt nog steeds te sleutelen, maar in het spel is zijn meerwaarde enorm toegenomen. Zelfs krachtpatsers als Toby Alderweireld zien sterretjes tegen zijn fysieke overwicht. Met dertien rozen start Tolu straks aan 2025 als topschutter. Paul Onuachu achterna?
Adriano Bertaccini (Sint-Truiden)
Een woelwater met het hart op de tong en - dat is nog altijd het belangrijkste - een neus voor doelpunten. Exact een jaar geleden draafde Bertaccini nog rond in de Challenger Pro League. Sinds zijn winterse overstap naar STVV heeft hij zich geleidelijk aan opgewerkt tot één van de dodelijkste spitsen uit de hoogste klasse. In de lopende jaargang staat de Italobelg op elf stuks. Daar hoorden elf theatrale uitbarstingen van vreugde bij.
Max Dean (KAA Gent)
De klad zit erin bij Gent, dat bijzonder grillig voor de dag is gekomen. Een gebrek aan drang en winnaarsmentaliteit, dat kan je nieuwkomer Dean allerminst verwijten. De zomeraanwinst werd gehaald in de Engelse lagere klassen, maar paste zich vrij eenvoudig aan de Belgische normen aan. Dean crosst achter alles wat beweegt, zonder daarbij zijn ‘cool’ voor doel te verliezen. Jammer genoeg eindigde 2024 in mineur: door een kruisbandblessure zal de Engelsman dit seizoen niet meer in actie komen.
Kévin Denkey (Cercle Brugge)
De Gouden Stier én de uitvinder van een nieuw soort transfer. Na zomer- en winterdeals bestaat er nu ook een herfsttransfer. Ergens in november schopte Denkey het namelijk tot recordaanwinst in de Amerikaanse MLS. Het is de bekroning van een onwaarschijnlijk 2024. In de huidige campagne had het groen-zwarte speerpunt even nodig om in zijn ritme te geraken, maar op kousenvoeten legde hij er toch weer tien in het mandje.
Kasper Dolberg (RSC Anderlecht)
Een ijskoude afwerker in een ijskoud jasje. Juichen doet Dolberg eigenlijk nooit, terwijl hij daar wel alle reden toe heeft. Vooral in oktober en november scheerde de Deen erg hoge toppen. Dankzij de goede raad van David Hubert laat hij zich tegenwoordig meer betrekken in het spel. Dat gaat niet ten koste van zijn statuut als sluipschutter. Krijgt Dolberg de bal goed aangespeeld in de box, dan kan je er donder op zeggen dat die binnen hangt.
Matija Frigan (KVC Westerlo)
Zo’n anderhalf jaar terug kreeg de Kroatische belofte-international de stempel van duurste aanwinst aller tijden in het Kuipje opgekleefd. Het heeft lang geduurd voor hij daarmee kon kon omgaan, maar onder Timmy Simons zit Frigan op het juiste spoor. Met zijn zware linker kan hij vanop veel plaatsen gevaar stichten, maar ook met rechts valt zijn afwerking niet te versmaden.
Franjo Ivanovic (Union Saint-Gilloise)
Nog zo’n jonge wolf uit Kroatië die steeds meer naam maakt. Van bij zijn eerste balcontacten in België luidde de vaststelling: “die heeft iets”. Tijdens de laatste weken van het kalenderjaar heeft Ivanovic zich helemaal op de kaart gezet. Van alle spitsen in de JPL is hij misschien wel de meest complete. Scoren lukt met beide voeten én de kop, en ook in het veldspel voegt hij iets toe. De man die Union weer op het niveau van de afgelopen jaren krijgt?
Vincent Janssen (Royal Antwerp FC)
Als aanspeelpunt kent de Nederlander zijn gelijke niet. Wanneer hij zijn rug naar de tegenstander gedraaid krijgt, is het gewoon onmogelijk om hem het leer te ontfutselen. Vervolgens beschikt Janssen ook nog eens over een uitstekend overzicht om het spel te verleggen. In de zestien meter komt hij terug al iets vaker dan onder Mark van Bommel, maar om de topschutterstitel te ambiëren, zal onze noorderbuur daar nog meer moeten kamperen.
Aurélien Scheidler (FCV Dender EH)
Een profiel dat nauw aansluit bij dat van Janssen. Tussen het jonge, aanvallende geweld bij Dender (Mohamed Berte en Bruny Nsimba) vervult Scheidler de rol van lijm. Zelf scoren doet hij niet al te vaak (vijf goals), maar de Fransman met de Duitse naam vormt het perfecte tussenstation in de omschakeling. Vooral met enkele assists verraadde hij zijn aangeboren vista.
Andi Zeqiri (Standard Luik)
Een selectie op basis van ‘medelijden’. Bij dit ultradefensieve Standard onder Ivan Leko is het namelijk geen pretje om voorin rond te lopen. Net als spitsbroeder Dennis Eckert Ayensa krijgt Zeqiri nauwelijks bruikbare ballen. Toch slaagde hij erin om zes keer te scoren, goed voor de helft (!) van de doelpuntenproductie van De Rouches. In totaal leverden die goals ook zes extra punten op. Voor een ploeg in verval kunnen die aan het einde van de rit doorslaggevend zijn.