Hij kostte de Belgen trauma's en Wilmots de kop, nu moet Coleman OHL smoel geven

Trouwe volgers van de Premier League zullen zijn naam voor het eerst gehoord hebben in de loop van de jaren ‘90. In die periode was Coleman namelijk een verdienstelijke verdediger bij onder meer Crystal Palace en Fulham FC. Met ‘verdienstelijk’ doen we de 32-voudige international misschien wel te kort. Bij de aanhangers van Palace haalde Coleman zelfs de ‘Centenary XI’, het strafste elftal aller tijden dat de club samenstelde ter ere van haar honderdste verjaardag. In dienst van Fulham had hij als aanvoerder dan weer een stevige hand in de dubbele promotie van de League One tot bij de grote jongens.

Er lagen nog enkele mooie jaren in het verschiet, maar in januari 2001 sloeg het noodlot toe. In de buurt van Londen werd Coleman het slachtoffer van een zwaar verkeersongeval. Zijn been was dusdanig gebroken dat de revalidatie spijkerhard verliep, in die mate zelfs dat hij nooit meer volledig herstelde. In oktober 2002, na anderhalf jaar vruchteloos proberen, kondigde Coleman noodgedwongen het einde van zijn spelersloopbaan aan.

Veelbelovende start
Cookie, zoals zijn bijnaam luidt, naar het koekjesmonster in Sesamstraat dat even schrokkerig eet, bleef echter niet bij de pakken zitten. Integendeel, hij vervoegde onmiddellijk de technische staf van Fulham. Na nog geen jaar ruilde Coleman zijn rol als assistent in voor een plek in de schijnwerpers en kreeg in één klap het etiket van ‘jongste manager in de Premier League’ opgekleefd. Als T1 kreeg hij onder meer Louis Saha en Edwin Van der Sar onder zijn vleugels. Geen wonder dat zijn debuutjaar afgerond werd op een prima negende plaats. Nadien moesten de Londenaren geleidelijk aan de tering naar de nering zetten, waardoor het steeds lastiger was om te overleven. Vier jaar na zijn aanstelling viel het doek over zijn regeerperiode op Craven Cottage.

Intussen heeft Coleman een tiental werkgevers op zijn cv staan, met wisselend succes. Na dat veelbelovende begin bij Fulham waren zijn dienstverbanden vaak geen lang leven beschoren, al kwam dat niet zelden door extrasportieve perikelen: nieuwe directieleden, teruggeschroefde investeringen … Toch beleefde hij ook enkele prachtige jaren. Wij kennen Coleman uiteraard het best in zijn hoedanigheid als Welsh bondscoach. Dat stokje nam hij begin 2012 over van Gary Speed, die een tweetal maanden voordien jammerlijk overleden was. 

Nationale glorie (tot spijt der Belgen)
Zijn eerste wedstrijd met inzet werkte hij overigens af tegen … de Rode Duivels. Onder meer door een vroege rode kaart van James Collins werd dat nooit een evenwichtige partij. Vincent Kompany en Jan Vertonghen konden het Belgische overwicht ook vertalen naar het scorebord: 0-2. Uiteindelijk zou het bijna een jaar duren voordat Coleman zijn eerste overwinning met zijn vaderland te pakken had. Nooit eerder moest een bondscoach van Wales daar zo lang op wachten.

Niemand durfde toen voorspellen dat het land onder zijn bewind zulke hoge toppen zou scheren. Coleman maakte van Wales namelijk een machine. Die machine steunde vooral op tactische discipline, veel fysieke kracht en onverzettelijkheid, aangevuld met de klasse van een Aaron Ramsey en - vooral - speerpunt Gareth Bale. Met flink succes tot gevolg. Onder Coleman bereikten de eilandbewoners hun hoogste notering ooit op de FIFA-ranglijst (8e plaats) en schopten ze het tot in de halve finales van Euro 2016.

Daar in Frankrijk liep ons land een collectief trauma op aan zijn naam. Die vermaledijde uitschakeling in Lille is nog steeds de hardnekkigste schandvlek op het blazoen van de ‘Bronzen Generatie’. Toen Radja Nainggolan de score opende met een bom, leek het lastigste gebeurd voor de Rode Duivels. Daar dachten de Welshmen anders over. Zij keerden de situatie nog helemaal om (3-1), tot afgrijzen van de vele Belgische fans én Marc Wilmots. Die zag zich tactisch overklast door de 3-5-2 van Coleman. Het zou meteen ook de zwanenzang van Wilmots bij de nationale ploeg inluiden.

Halve wereldreis leidt naar Leuven
Coleman zelf, die keerde zijn land een jaartje later de rug toe, toen kwalificatie voor het WK in Rusland mathematisch onmogelijk was geworden. Nadien volgden enkele keuzes die eerder ongelukkig te noemen vallen. Met Sunderland FC degradeerde hij uit de Championship, mede omdat de Amerikaanse eigenaars de geldkraan hadden dichtgedraaid. Een exodus langs China, Cyprus en Griekenland bracht evenmin soelaas, al hield hij het bij Atromitos nog relatief lang vol. Verder dan een achtste stek in de eindstand van de Griekse Super League leidde dat niet. Onbedoeld werd daar wel al een Belgisch zaadje geplant, want Coleman werkte er samen met Laurens De Bock, Tuur Dierckx en Denzel Jubitana (ex-Beveren).  

Is zijn aanstelling bij OH Leuven een gehele verrassing? Niet bepaald, gezien de nauwe banden met Leicester City en het Britse voetbal. Bovendien kan de loopbaan van Coleman zeker een impuls gebruiken. Dat zijn overeenkomst bij zijn laatste werkgever, het Cypriotische AEL Limassol, pas op 27 november beëindigd werd (exact drie dagen vooraleer hij in Leuven tekende), toont zijn drang om naar de studentenstad te verhuizen. Ook de oud-bondscoach zelf beseft dat dit een kans is die hij moet grijpen. Meer passie en eigenheid dan onder Óscar García, dat wil het Leuvense bestuur zien. Lukt Coleman dat, dan is het leed uit 2016 van de Leuvenaars alvast verzacht …

Beluister de nieuwste aflevering van Tijd voor Voetbal waarin men het heeft over de discutabele VAR-beslissingen bij Club Brugge en KRC Genk, de komst van Chris Coleman bij Oud-Heverlee Leuven en de comeback van Union. Dat en nog veel meer in Tijd voor Voetbal.

Ontvang op je smartphone gratis als eerste het grote voetbalnieuws. Hoe? Volg het kanaal van VoetbalPrimeur.be op WhatsApp via deze link.