Vijf lessen uit PO-speeldag 9: Treurnis in het Park, de schoon- en lelijkheid van afscheid

Treurnis in het Park
Hoogspanning in het Astridpark, dat klaar was voor een uitbarsting zoals ze zich die al lang niet meer konden heugen. De feeststemming kreeg ’s middags eigenlijk al een eerste knauw: door de zege van Union Saint-Gilloise bij Cercle Brugge zat kampioen spelen er niet in. Gelukkig maar, zou je bijna zeggen … Ondanks de dagenlange opbouw in de media acteerde RSC Anderlecht pover, flauw en ingetogen. Niet meteen adjectieven die je verbindt aan een mogelijke titelmatch. In ruim negentig minuten slaagde de thuisploeg er eigenlijk geen enkele keer in om de rivaal uit Brugge te verontrusten. Wanneer zowel het hart als het hoofd afwezig blijven, verdien je geen beloning. In Antwerpen wacht zondag niet meer dan een strohalm.

Brugse hyperprofs
Op zondag 17 maart sloot Club Brugge de reguliere competitie af als vierde, met negentien (!) punten achterstand op Union Saint-Gilloise. Een dikke twee maanden later ligt de negentiende landstitel uit de clubgeschiedenis binnen handbereik. Cynici zien er hét bewijs in dat de Play-Offs (en zeker de puntendeling) niet deugen, maar laat ons vooral ook het nodige respect opbrengen voor het parcours dat Nicky Hayen en co de afgelopen 60 dagen geschaatst hebben. 23 op 27 tegen de Belgische top, dat is simpelweg waanzinnig straf. En toch viel na afloop in Anderlecht geen enkel euforisch geluid te horen. Integendeel, de waarschuwingen richting de stadsderby vlogen ons om de oren. De hyperprofessionaliteit die Blauw-Zwart de afgelopen jaren heeft opgebouwd, moet volgende week naar een zesde titel in negen jaar tijd leiden.

Union, jamais non
Wees maar zeker dat Union Saint-Gilloise zich ook komende zondag nog één keer vol zal smijten. Het dreigt weer een nét-niet-verhaal te worden in de JPL, maar met de beker op zak voelt dat toch wat draaglijker aan. Bovendien weet je toch maar nooit … Zelf winnen tegen een trainerloos KRC Genk mag op zich geen probleem vormen. Verder is het dan vooral zaak om kaarsjes te branden voor Cercle, uitgerekend de ploeg in eerste klasse waar Union de beste band mee heeft. Als favoriet lukte het de Brusselaars niet om hun grootste droom waar te maken. Dan maar vanuit de schaduw?

(Binnen)kort rijk?
De opgang van Club Brugge is bewonderenswaardig, maar datzelfde mag gezegd worden van KV Kortrijk. Ook onder Freyr Alexandersson was de club al verschillende keren dood en begraven, maar telkens opnieuw stond het op. In Lommel hadden De Kerels het niet onder de markt met de technisch vaardige talenten uit de City-groep. Abdelkaher Kadri profiteerde echter optimaal van een vermijdbaar weggegeven strafschop. Dat gebrek aan ervaring lijkt Lommel zuur op te breken, al is er natuurlijk nog een terugwedstrijd. Het Guldensporenstadion bereidt zich nu al voor om een laatste keer een rode muur te vormen … Voor dit seizoen, wel te verstaan!

De waarde van afscheid nemen
In schoonheid afsluiten, het is de droom van elke werknemer. Bij profvoetballers ligt dat zeker niet anders. Dit weekend werd dat nog maar eens duidelijk, zij het deels in bitterheid. Shinji Okazaki beleefde een prachtig moment. De Japanse legende zwaaide af en kreeg daar een erehaag voor, van zowel Truienaars als Leuvenaars. Bij STVV heeft de spits misschien niet zo gek veel betekend, maar als winnaar van de Premier League kan je in Tokio best buiten komen. Klasse! Zijn oud-ploegmaat bij Leicester City mag je dan weer een echte clublegende noemen. Ritchie De Laet mijmerde vorige week al luidop over zijn laatste rondje op de Bosuil, maar daar dreigt een pekzwart kruis over te komen. De Antwerpenaar zakte in Genk door zijn enkel en moest in tranen van het veld. Of hij nu kan opdraven of niet, wees maar zeker dat het Antwerp-legioen hem volgende zondag luidkeels zal toezingen!