VP's Elf, de rechtsachter: Muñoz blijft statistiekenkoning, wedergeboorte Sardella

Marlon Fossey (Standard Luik)
Zoveel keuze hebben de Luikse fans niet om zich ergens aan op te trekken. Aan deze Fossey kan dat gelukkig wel. De krullenbol behoort tot de meest verdienstelijke spelers van zijn ploeg. Draven over de rechterflank is zijn lievelingsbezigheid. Dat doet hij niet alleen onophoudelijk, maar ook nog eens aan hoge snelheid. Bovendien koppelt Fossey die fysieke capaciteiten aan een bovenmatige techniek. Eigenlijk verdient hij simpelweg in een beter elftal te spelen.

Daiki Hashioka (Sint-Truiden)
Eind september rondde de trouwe Japanner een mooie mijlpaal: in zijn vierde seizoen lukte hij eindelijk zijn eerste doelpunt in onze competitie. Hij was er zo tevreden mee dat hij er enkele weken later nog een tweede bijlapte. De 24-jarige Hashioka behoort nu al jaren tot de betere rechtsachters uit de JPL. Topclubmateriaal, zou je dan denken, maar het Griekse PAOK ligt naar verluidt op de loer.

Daniel Muñoz (KRC Genk)
Zijn statistieken spreken (alweer) voor zich, maar zelfs wie zich daar niet blind op staart, ziet in Muñoz gewoon een steengoede verdediger. De Colombiaan is het type waar je als aanvaller schrik van hebt om mee in duel te gaan. Positioneel zal hij hier en daar wel eens een steekje laten vallen, maar zijn kracht en  dadendrang compenseren dat ruimschoots. Het blijft straf dat Genk hem afgelopen zomer aan boord kon houden. Ons hoor je niet klagen!

Muñoz & co gaan uit hun dak! 🥳 pic.twitter.com/G4BTtdNV0a

— Play Sports (@playsports) November 9, 2023

Matisse Samoise (KAA Gent)
Qua VO2-max valt de rasechte Gentenaar niet te kloppen. Die fenomenale waardes stuwen ook Gent naar voren. Technisch is Samoise niet de primus van de klas, maar dat beseft hij zelf heus wel. Hein Vanhaezebrouck maalt daar ook niet om, zolang zijn rechtsback de tegenstand maar afmat met zijn onaflatende spurtjes. Hopelijk heeft Samoise nog wat in de tank zitten voor de maanden januari en februari, die zich bijzonder zwaar aankondigen voor De Buffalo’s.

Killian Sardella (RSC Anderlecht)
Opgegeven door zowat iedereen, maar na een zoveelste wedergeboorte lijkt hij sterker dan ooit tevoren. Zo’n vier jaar na zijn profdebuut heeft Sardella eindelijk een zekere maturiteit in zijn spel gekregen. Jazeker, zo nu en dan durft hij nog eens de mist in gaan, maar die foutjes worden steeds zeldzamer. De leidinggevende rol van Jan Vertonghen valt daarin niet te onderschatten. Als Sardella zijn verdedigende kwaliteiten blijft bijschaven, staan hem nog mooie tijden te wachten. Aan de bal voetbalt hij immers erg comfortabel, zoals dat hoort als je afstudeert op Neerpede.

Hugo Siquet (Cercle Brugge)
Na de vergeetput in Freiburg staat de belofte-international weer volop in de aandacht. Zijn keuze voor Cercle viel enigszins verrassend te noemen, aangezien Siquet ook aan de Belgische top niet zou misstaan. Daarnaast leek de aanpak van Miron Muslic hem niet helemaal op het lijf geschreven. De duelkracht van de Ardennees is er alvast op vooruitgegaan … Het kroonjuweel van zijn arsenaal blijft evenwel zijn messcherpe voorzet, ook al kwamen daar slechts twee assists uit voort.