Niet voor het eerst misnoegd: Courtois schopte al eens vaker tegen heilige huisjes
De interlandtoekomst van Thibaut Courtois staat serieus op de helling. Na zijn abrupte afscheid van de selectie én regelrechte sneer naar Domenico Tedesco is het maar de vraag of er ooit nog een 101e cap komt. Hoe verrassend de huidige crisis ook overkomt, in het verleden liet onze nationale nummer één al meermaals merken dat hij spijkerhard durft te zijn. VoetbalPrimeur.be grasduint doorheen de frustraties van Courtois.
Wat goed is, komt snel. Op 17 mei 2011 openbaarde Courtois zich aan België en ver daarbuiten door KRC Genk met prachtreddingen aan de landstitel te helpen. Die beruchte slotmatch tegen Standard Luik zou de opstap betekenen naar een weergaloze carrière. Twaalf jaar later puilt zijn cv uit van de topclubs en hoofdprijzen: tweevoudig Engels en Spaans kampioen, Europa-League-winnaar en in 2022 ook eindelijk laureaat van de Champions League. Op Kevin De Bruyne na kan geen enkele Belg zo’n palmares voorleggen. Geen wonder dat hij nu al een decennium lang het Belgische doel (met verve) verdedigt. Zo staat de fenomenale zweefduik op Neymar op eenieders netvlies gebrand.
Toch is het niet allemaal peis en vree bij de Rode Duivels. Het is een publiek geheim dat Courtois en De Bruyne, uitgerekend de twee vaandeldragers van deze geweldige generatie, niet langer door één deur kunnen. Een eenmalig slippertje met de ex-vriendin van KDB heeft daarvoor te diepe wonden geslagen. Inmiddels is die storm al even gaan liggen, maar oude pijn slijt nooit helemaal. Het zou evenwel te eenvoudig zijn om eerdere uitschakelingen of wanprestaties van de Duivels aan dat voorval toe te schrijven. Nooit gaven de twee Genk-producten op het terrein te kennen dat er een haar in de boter zat.
Recht voor de raap
Courtois durft ronduit te zeggen waar het op staat. In veel culturen wordt die eigenschap gewaardeerd, zelfs toegejuicht, maar in België ligt dat enigszins anders. Net daarom viel de hart-op-de-tong-houding van de doelman bij sommigen wel in de smaak. Denk bijvoorbeeld aan zijn rechtstreekse uithaal naar Marc Wilmots na de ontnuchterende uitschakeling op Euro 2016. Nadat Wales de poort richting eeuwige roem versperde, verweet Courtois de toenmalige bondscoach een gebrek aan tactisch inzicht. Luttele tijd later werd Wilmots vervolgens de deur gewezen. Dat gebeurde zeker niet ‘op voorspraak van’, maar toch: als Courtois spreekt, luistert men meestal.
Ook na de historische halve finale op het WK in Rusland kreeg de Bilzenaar het Belgische legioen op zijn hand. “Ik verlies liever met dit België dan ik zou winnen met dit Frankrijk”, stelde hij de verdedigende aanpak van de latere wereldkampioen aan de kaak. Die uitspraken vielen bij onze zuiderburen overigens in slechte aarde. Toen de Rode Duivels er recent in Qatar onherroepelijk uitvlogen na de groepsfase, had Courtois zijn onvrede al laten merken middels een harde slag op de dug-out van Marokko. Het tekent zijn onvervalste winnaarsmentaliteit. Altijd en overal wil Courtois de nummer één zijn. Waar dat niet lukt, houdt hij zijn scherpe tong niet binnensmonds.
Zijn tong heeft hij niet altijd nodig om te provoceren, zelfs zijn gesloten mond volstaat. Met de supporters van Chelsea FC botert het niet meer sinds zijn overstap naar Real Madrid. Courtois had in de nasleep van die transfer tussen de lijnen door laten verstaan dat hij nu eindelijk bij de echte top was beland, wat hij onder meer merkte aan de kwaliteit op training. Die commentaren zijn in het blauwe gedeelte van Londen in het verkeerde keelgat geschoten. Toen Real in de kwartfinales van het recente kampioenenbal op Stamford Bridge aantrad, kreeg Courtois dan ook voortdurend fluitconcerten over zich heen. Jammer genoeg voor de thuisaanhang dreef hem dat enkel tot verschillende klasseparades … Als ultieme weerwraak kuste onze landgenoot het embleem van De Koninklijke voor de ogen van de duizenden uitfluiters.
Gebrek aan erkenning (?)
Het mag duidelijk zijn: als het hem uitkomt, durft Courtois venijnig uit de hoek te komen. Hij deinst er evenmin voor terug om met scherp te schieten naar de voetbalbobo’s. Over de Nations League bijvoorbeeld, het nieuwste hersenspinsel van de UEFA, liet Courtois zich laatdunkend uit. “Deze wedstrijd draait enkel om geld, dat is de waarheid”, brieste hij na de verloren strijd om het brons tegen Italië. Ook de overvolle kalender vormt regelmatig een mikpunt van kritiek. Mogelijk speelde hem dat parten in de vorige verkiezing van de Ballon d’Or. Ondanks een resem fenomenale prestaties in de CL eindigde Courtois daar pas op de zevende stek. Zoete vergelding vanwege de hoge bonzen?
Die lage notering voelde aan als een steek door het hart. Tot overmaat van ramp draaiden de Belgische journalisten, spelers en trainers het mes nog eens om in de versgapende wonde. Op het gala van de Gouden Schoen ging de nevenprijs voor ‘Beste Belg in het buitenland’ immers – verrassend – naar De Bruyne in plaats van Courtois. Die laatste kon daar allerminst mee lachen. Hij voelde het aan als een gebrek aan respect en erkenning voor zijn verwezenlijkingen. Nochtans prijken er al twee van zulke bekroningen in zijn prijzenkast. Concullega’s als De Bruyne (3), Eden Hazard (3) en Romelu Lukaku (2) zitten in dezelfde grootorde.
De huidige aanvoerderskwestie is de druppel die de emmer doet overlopen, al laat Courtois doorschemeren dat er meer aan de hand is. Dat Tedesco op zijn perspraatje openlijk deelde wat er intern besproken werd, kan er bij hem niet in. Anderzijds is het wel een feit dat de sluitpost de Duivelse selectie voordien al verlaten had ... Het is nu aan beide kemphanen om de brokken te lijmen, als dat überhaupt nog de intentie is. In ieder geval zou een definitief afscheid een sportieve aderlating van jewelste betekenen voor de Rode Duivels, die net op een kantelpunt richting de toekomst zitten. Courtois wordt nu eenmaal met recht en reden beschouwd als de beste keeper ter wereld. Daar kan geen enkele (niet-)verkiezing iets aan veranderen, Thibaut!