Gheysens leidde Antwerp op het pad omhoog: van noodlijdende reus tot kampioen
't Stad kleurt rood-en-wit, net als de parking! Na 66 jaar (!) is Royal Antwerp FC erin geslaagd om een nieuwe titel toe te voegen aan haar palmares, de vijfde uit de clubgeschiedenis, amper zes jaar nadat het haar plaatsje bij de elite weer innam. Een (her)opmars met een heleboel hoofdrolspelers, maar eentje verdient de meeste aandacht: Paul Gheysens. VoetbalPrimeur.be schetst hoe hij een noodlijdende reus in beperkte tijd tot prijzenpakker heeft omgebouwd.
De stad Antwerpen staat weer op de voetbalkaart, en hoe! Dankzij het gelijkspel tegen KRC Genk veroverde Royal Antwerp FC zowaar de dubbel, nadat het eerder al KV Mechelen aftroefde in de bekerfinale. Om de historische waarde van die prestatie even te kaderen: na Wereldoorlog II slaagden enkel RSC Anderlecht (3x) en Club Brugge (2x) erin om beide prijzen weg te kapen in een en hetzelfde seizoen. In vier weken tijd heeft Antwerp zich met een gigasprong voorwaarts tot (één van de) nieuwe topclub(s) van ons land gebombardeerd.
En zeggen dat rood-met-wit zes jaar geleden nog gewoon op het tweede niveau kampeerde. Iets te lang naar hun goesting al, toen. Liefst 12+1 jaar (Antwerp-fans huiveren bij het getal dertien, het stamnummer van aartsrivaal K. Beerschot V.A.) zag de oudste club van het land af in het vagevuur van 1B. Een periode die vooral overladen werd met dieptepunten, op sportief vlak, maar evenzeer op bestuurlijk vlak. Niemand kon de bodem van de angstvallig diepe geldput zien en geregeld traden obscure figuren toe tot het bestuur, die haast even snel verdwenen dan ze gekomen waren.
De reddende hand van Gheysens ...
In dat promotiejaar 2016-2017 wordt echter de kiem gezaaid voor betere tijden. Doorheen het seizoen is al duidelijk dat er financieel plots wél wat meer mogelijk is in Deurne-Noord. Mysterieuze verhalen doen de ronde over een gefortuneerde geldschieter die zoveel mogelijk in de schaduw wenst te blijven. Pas na het promotiefeest maakt de man in kwestie zich openlijk bekend: Paul Gheysens. De steenrijke zakenman was in de jaren voordien al hardnekkig op zoek naar een voetbalspeeltje. Onder meer bij RSC Anderlecht stond hij op de stoep, maar uiteindelijk besluit de Ghelamco-topman zich volledig te blijven storten op Antwerp.
De weg opwaarts is ingezet. Dat loopt vanzelfsprekend niet zonder slag of stoot. Zo moet het kersverse bestuur bij de herintrede op het hoogste niveau meteen een harde knoop doorhakken. Promotieheld Wim De Decker, die als trainer-ad-interim de groep naar zijn hand had gezet, wordt bedankt voor bewezen diensten als T1. Afscheid nemen is nu eenmaal onvermijdelijk als je van Tweede Klasse naar de top in de Jupiler Pro League wil evolueren. De Decker blijft nog drie jaar aan als T2 Vandaag de dag loopt er met Faris Haroun nog maar één speler in de kern rond die er in mei 2017 ook al bij was.
Gheysens weet dus wat nodig is om de Belgische top te bestormen, al is hij verre van de typische eigenaar die zijn club naar zijn hand wil zetten. Integendeel, liefst van al houdt hij zichzelf op de achtergrond. De stille maecenas laat het dagelijkse bestuur in handen van mensen met meer know-how, zoals CEO Sven Jaecques of recenter sportief directeur Marc Overmars. En natuurlijk ... zijn vrouw. Het is een publiek geheim dat Ria Vandoorne mee leiding geeft. Zij schuift bijvoorbeeld regelmatig mee aan bij spelersonderhandelingen.
... en zijn portefeuille
Een sterk team is één voorwaarde, maar zonder een smak geld kom je in de hedendaagse voetbalwereld nergens, zelfs in België niet meer. Dat heeft Gheysens ook begrepen. Inmiddels is het totaalbedrag van zijn investeringen al vlotjes de 100 miljoen euro voorbij. Die dien(d)en in de eerste plaats om de diepe geldputten te dempen, maar daarnaast ging een groot gedeelte van de centen naar infrastructuur. Twee fonkelnieuwe tribunes hebben de Bosuil een nieuwe aanblik gegeven, al blijft het geschil met de familie-Mintjens frustrerend. Stel je voor dat er op Tribune 2 nog eens enkele duizenden van die knotsgekke supporters zouden zitten/staan/schreeuwen ...
Een ander stokpaardje: de jeugdopleiding. Gheysens maakte er één van zijn eerste prioriteiten van om de faciliteiten voor de jeugdploegen een facelift te geven. Die inspanningen werpen dezer dagen hun vruchten af. Jongens als Kobe Corbanie, Zeno Van den Bosch en - natuurlijk - goudhaantje Arthur Vermeeren zijn het levende bewijs dat Antwerp op de goede weg is. Vanuit de beloften zit er de komende jaar ongetwijfeld nog meer lekkers aan te komen.
De prijzenkast uitbreiden
Jezelf omringen met de juiste mensen, de nodige miljoenen op tafel kunnen toveren en ... geduld hebben. Ook die laatste voorwaarde is een bepalende factor geweest in de huidige successen van The Great Old. Trapje voor trapje heeft de club zich sportief opgewerkt, van meestrijden om een ticket voor Play-Off 1 via bekerwinst in 2020 naar titelambities. Het bestuur stelde zeer bewust dat het geen stappen wilde overslaan. Het noopte Overmars onlangs nog tot de uitspraak dat deze titel eigenlijk 'te vroeg' komt.
Maar goed, leg dat maar eens uit aan die supporters, die al van 1957 wachten! Met deze dubbel heeft Antwerp zich naast de klassieke top van het Belgische voetbal gehesen. Na zes jaar in de JPL oogt de balans bijzonder rooskleurig: twee bekers, nu één titel en ook enkele mooie Europese parcoursen. Daarmee is het werk echter nog niet af. De volgende missie van het ambitieuze Stamnummer Eén is zonneklaar: de Champions-League-hymne doorheen de Bosuil laten schallen. Dat zou zomaar in september al het geval kunnen zijn. En zo niet? Stapje per stapje verder bouwen, hoor je Gheysens denken.