De zeven deugden/zondes van Legear

De zeven deugden/zondes van Legear: hij kwam, hij flitste, maar hij overwon niet

6 mei 2023 om 12:00
Laatste update: 9 mei 2023 om 10:03
9

Het Belgische voetbal neemt afscheid van een spraakmakend figuur. Jonathan Legear was al even uit beeld verdwenen, maar hangt zijn schoenen nu ook definitief aan de haak (althans in de hogere reeksen). De vleugelaanvaller kende best wel mooie momenten op het terrein, maar zal toch vooral herinnerd worden door zijn strapatsen ernaast. VoetbalPrimeur.be tracht het engeltje én het duiveltje op de schouders van Legear te omschrijven in zijn zeven hoofddeugden en -zondes.

Avontuurlijk
Bij Anderlecht legde Legear de stevigste fundamenten voor zijn loopbaan, die na zijn vertrek in 2011 bijzonder grillig verder liep. Van Zuid-Rusland over Griekenland tot Turkije: uiteindelijk heeft de tweevoudige Rode Duivel wel grote stukken van Europa gezien. Dat bloed van de globetrotter bleef door zijn aderen stromen, ongeacht de vaak belabberde prestaties buiten onze landsgrenzen. Bij Blackpool FC en Olympiakos bijvoorbeeld raakte hij tot twee keer toe aan geen enkele speelminuut. Niet getreurd, want in België stond er altijd een club met open armen te wachten.

Eigenzinnig
Wie zijn carrière overschouwt, kan slechts één conclusie trekken: Legear heeft er grotendeels lak aan wat anderen zeggen of denken. Als geboren Luikenaar ruilde hij de jeugd van Standard doodleuk in voor die van Anderlecht. Na enkele omzwervingen zou hij in 2015 overigens toch eens in rood-en-wit opdraven, zij het met beperkt succes. Ook zijn controversiële overstap naar het obscure Terek Grozny past in dat plaatje. Voor de nodige centen joeg Legear met plezier de goegemeente tegen zich in het harnas.

Gejaagd
Snel, sneller, snelst. Alles wat met snelheid te maken heeft, gaf Legear een kick. Op het veld was dat ontegensprekelijk een troef. In zijn beste jaren bij Anderlecht bezorgde hij menig linksback een verkoudheid. Jammer genoeg resulteerde die voorliefde voor adrenalinerushes ook in een zware voet. Nadat hij zijn wagen in 2009 al dronken in een woning had geparkeerd, volgde een drietal jaar later zijn welbekende stunt in het tankstation. De gaspedaal omgewisseld met de rem, klonk zijn uitleg … Wie een long drink te veel in het bloed heeft zitten, kan dat al eens overkomen.

Goedgelovig
De Jupiler Pro League veroveren zoals Caesar een slordige 2000 jaar geleden met de Galliërs deed, zo’n krachttoer kon Legear uiteindelijk niet afleveren. Het gebruiksrecht op de legendarische uitspraak ‘veni vidi vici’ was daarom niet aan hem besteed. Een eigen interpretatie dan maar, moet de aanvaller gedacht hebben, al wil ‘Vini vidi vici’ eigenlijk helemaal niets zeggen, maar soit. “Ik had het wel twintig keer opgezocht en telkens stuitte ik op die versie”, bleef Legear achteraf bij hoog en bij laag beweren.

Goudeerlijk
Je kan van hem zeggen wat je wel, maar Legear heeft altijd het hart op de tong gehad. Dat siert een mens, al kostte het hem ook vaak de nodige kritiek. Zo sprak hij in aanloop naar de beruchte testwedstrijden tussen RSC Anderlecht en Standard Luik zijn liefde uit voor … De Rouches. Ook na zijn transfer richting Tsjetsjenië liet de blonde kop zijn hart spreken. Dat het er toch niet allemaal rozengeur en maneschijn was. Enige probleem: de voorzitter van Terek Grozny kreeg dat interview ook voor de neus. Daarop werd het contract van Legear eerst ingeperkt en vervolgens ontbonden.

IJskoel
Tussen alle fratsen door zou een mens eraan voorbijgaan dat Legear wel degelijk tegen een balletje kon trappen. Vooral in de topwedstrijden onderstreepte hij dat graag. Niet toevallig viel hem in Brussel de bijnaam ‘Mister Europe’ te beurt. In de knappe Europa-League-campagne van 2009-2010 ontplofte Legear helemaal. Zes keer zette hij de netten bol, onder meer tegen ronkende namen als Ajax, Ahtletic Bilbao of Hamburg SV. In donkere momenten slaagde de noodlijn van Anderlecht er steeds in om het licht aan te knippen!

Vergevingsgezind
Weinig Belgische voetballers kregen (terecht of onterecht) zoveel bagger over zich heen, maar van rancune of wrok kon niemand Legear ooit betichten. Zelfs toen Sudpresse hem er valselijk van beschuldigde zijn basisplaats bij Standard af te kopen bij de trainer en hij in de rechtzaal gelijk kreeg, weerhield dat de Luikenaar er niet van om nog interviews aan die krant te geven. Noem het naïef, noem het bewonderenswaardig: in ieder geval nam Legear de vele lacherige opmerkingen er met de glimlach bij. Alleen daarom al gaf hij al die jaren kleur aan ons vaderlandse voetbal.