In Youth We Trust, maar Anderlecht laat hen ook graag vertrekken: VP's beste elf
Sinds de overname van Marc Coucke bij RSC Anderlecht, rond de jaarwisseling 2017-2018, gaat het er bijzonder onrustig aan toe in het Astridpark. Vanwege de financiële malaise, versterkt door verschillende onverwachte lijken die uit de kast vielen, is de club voortdurend op zoek naar broodnodig kapitaal. De verkoop van zelf opgeleid talent vormt een cruciale peiler in het businessplan, zo maakt de transfer van Julien Duranville nogmaals duidelijk. 'In Youth We Trust', maar vooral als economische investering, voegt VoetbalPrimeur.be eraan toe.
Zowel Coucke als Wouter Vandenhaute benadrukten het recent nog: de paars-witte boekhouding kleurt nog een pak roder dan voor aanvang gevreesd werd. Vijf jaar nadat die eerste is ingestapt, blijft Anderlecht het lastig hebben om het hoofd boven water te houden. Dat de Belgische recordkampioen nog niet kopje onder gegaan is, heeft het vooral te danken aan het privé-kapitaal van Coucke én de lucratieve verkoop van enkele jeugdspelers.
Neerpede vormt dan ook één van de laatste resterende lichtpuntjes bij het Brusselse instituut. Vanuit de beloften steken nog met de regelmaat van een klok veelbelovende jongelingen hun neus aan het venster. Naast hun sportieve waarde blijken zij ook financieel bijzonder interessant. Voor relatief weinig investeringen leveren zij bij verkoop op tijd en stond immers een noodzakelijk appeltje voor de dorst op. Het is dan ook geen toeval dat Anderlecht sinds begin 2018 al meer dan 25 jongens uit eigen kweek liet vertrekken, met Duranville als recentste voorbeeld.
Niet altijd ging het daarbij om toekomstige Europese (sub)toppers, wel integendeel, maar toch doen enkelen onder hen het dezer dagen naar behoren bij een club uit een G5-competitie. Met een opbrengst van zo'n slordige 150 miljoen euro wrijft de boekhoudkundige afdeling in het Lotto Park zich in elk geval in de handen. VoetbalPrimeur.be stelde ter illustratie het best mogelijke elftal van vertrokken Andelrecht-producten samen sinds januari 2018.
Davy Roef (KAA Gent)
Speelde tweede viool bij De Buffalo's, tot hij in de terugronde van vorig seizoen plots excelleerde, met onder meer bekerwinst tot gevolg. Hij mocht de huidige campagne dan ook aanvatten als nummer één, maar is inmiddels gepasseerd door Paul Nardi. Een transfer wenkt.
Alexis Saelemaekers (AC Milan)
Veel sceptis toen zijn overstap naar Milaan bekend geraakte, maar het woelwater gaf de criticasters haast meteen lik op stuk. Schippert tegenwoordig tussen bank en basis. Zijn onvoorspelbaarheid blijft zowel een troef als een risico.
Sebastiaan Bornauw (VFL Wolfsburg)
Inmiddels toch al bijna honderd Bundesliga-duels op de teller. Ook bij subtopper Wolfsburg houdt Bornauw zich prima staande. Geleidelijk aan verdwijnen de foutjes in zijn positiespel uit zijn systeem.
Wout Faes (Leicester City)
Een Bornauw-achtige verdediger die lange tijd werd aangekondigd als de nieuwe verdedigende leider van de Rode Duivels. Anderlecht geloofde uiteindelijk niet volledig in hem. Via enkele omwegen is de krullenbol intussen wel in de Premier League beland, voor zeventien miljoen euro dan nog.
Thierry Lutonda (RKC Waalwijk)
Een iets 'kleinere' naam, al kan de toekomst daar uiteraard nog verandering in brengen. Op zijn 22 heeft de linkspoot wel een vaste basisplaats beet in de Eredivisie.
Leander Dendoncker (Aston Villa)
Nu al jaren een gekende naam in het Engelse voetbal. Bij Wolverhampton zat zijn loopbaan even in het slop, waarna Aston Villa op de proppen kwam. Zit ook steevast bij de selectie van de Rode Duivels, met 29 caps achter zijn naam.
Albert Sambi Lokonga (Arsenal FC)
De stijlvolle middenvelder leverde Anderlecht een slordige twintig miljoen euro op. Bij The Gunners loopt het nog niet helemaal van een leien dakje. Misschien kan een klein stapje terug wonderen doen.
Anouar Aït El Hadj (KRC Genk)
Eén van de twee uit deze lijst die deze winter andere oorden opzocht. Na zijn stormachtige doorbraak werd het plots windstil. Bij Genk hoopt de technicus weer op te leven. Speelde vrijdagavond bij Jong Genk alvast bevrijd.
Jérémy Doku (Stade Rennes)
De duurste Neerpede-discipel uit de geschiedenis. Rennes leek slechts een tussenstap naar de wereldtop te wonderen, maar veelvuldig blessureleed heeft zijn ontwikkeling afgeremd. Hopelijk werkt het lichaam in 2023 wat beter mee voor de pijlsnelle aanvaller.
Dodi Lukebakio (Hertha BSC)
Ook hij heeft moeten zoeken, maar mag zich ondertussen een vertrouwd gezicht noemen in de Bundesliga. De overstap naar Wolfsburg draaide uit op een sof. Dit seizoen zit hij al aan zeven competitietreffers.
Julien Duranville (Borussia Dortmund)
De nieuwste Ket die het in het buitenland probeert. Pas zestien, maar al jaren getipt als een toekomstige sensatie binnen het Belgische voetbal. Jammer genoeg zullen de Anderlecht-supporters niet meer van hem kunnen genieten. Dortmund lijkt daarentegen wel de ideale omgeving voor jong talent om te rijpen.