De 50 figuren van 2022 (20-11): Limburgs geweld, Hoefkens-coaster en adieu Hazard

31 december 2022 om 22:00
Laatste update: 31 december 2022 om 22:00

2022 loopt op haar laatste benen. Het jaar op gepaste wijze uitgeleide doen, kan slechts op één manier: met eindejaarslijstjes! Traditiegetrouw gaat VoetbalPrimeur.be diep in december op zoek naar de 50 meest prominente figuren uit het Belgische voetbal van het bijna afgelopen jaar. Wie liep geregeld nadrukkelijk in de kijker, om gunstige of minder gunstige redenen? In deze vierde aflevering: nummers 20 tot en met 11.

20. Paul Gheysens
Sinds zijn overname op de Bosuil is de betonkoning in ijl tempo uitgegroeid tot één van de leidinggevende figuren uit het Belgische voetbal. Het doel heiligt bij hem de middelen. De aanstelling van de controversiële Marc Overmars onderstreepte die leuze volledig. Dat Gheysens op dat moment zelf geen verantwoording kwam afleggen op de inderhaast ingerichte persconferentie, zette hier en daar kwaad bloed. Ook zijn borrelende vete met Radja Nainggolan haalde meermaals de voorpagina, met het naderende ontslag als dieptepunt.

19. Tarik Tissoudali
Wat hebben de Gentenaars, de Marokkanen én bij uitbreiding de Belgische voetbalfans zijn magie gemist in het tweede deel van het jaar. De dribbelvaardigste der Buffalo’s speelde de pannen van het dak in het voorjaar. Een lucratieve transfer stond in de sterren geschreven, tot een zware knieblessure dat plan uit de hemel schoot. Tot overmaat van ramp zag Tissoudali zo ook het WK in Qatar door de neus geboord. Dat was op zich al een drama, maar moet na het sprookjesverhaal dat De Leeuwen van de Atlas er geschreven hebben pas helemaal verschrikkelijk aanvoelen.

18. Bryan Heynen
De exponent van de Genkse opmars in 2022 is een lokale jongen doorbloed met Limburgse nuchterheid. Dankzij zijn geweldige vista, zijn oeverloze strijdershart en zijn verfijnde voeten stuwde Heynen zijn Genk naar een recordreeks in de heenronde. Met enkele fraaie doelpunten zette hij zichzelf bovendien volop in het uitstalraam met het oog op een WK-selectie. Ondanks veel gelobby vanuit verschillende hoeken vertikte Roberto Martinez het om zijn oorspronkelijke gedachte aan de kant te schuiven. Of dat achteraf een fout is gebleken, is voor altijd voer voor discussie.

17. Philippe Clement
Een Belgische trainer in een G5-competitie, eigenlijk heeft ons land er veel te lang op moeten wachten. Na enkele bijzonder straffe jaren bij Club Brugge besloot AS Monaco dan toch eens te komen vissen in Vlaamse vijvers. Een gewaagd project voor Clement, aangezien de club uit het Prinsdom haar trainers niet bepaald met fluwelen handschoentjes benadert. Bij de Phille lukt dat echter wonderwel. Titelambities bleken voorlopig nog niet aan de orde, maar de relatief rustige wateren waarin Monaco momenteel vaart, vormen al een keurmerk op zich.

16. Romelu Lukaku
Een jaar om snel te vergeten, daar zal Big Rom het als eerste mee eens zijn. De terugkeer naar Chelsea FC bleek een kolossale vergissing, waarop de Duivelse recordschutter prompt op herhaling trok. Een terug-terugkeer bij Internazionale zou alle mentale kommer en kwel moeten doen wegsmelten, maar ditmaal pruttelde de rest van het lichaam tegen. Zijn aantal speelminuten viel magertjes uit, en toen Lukaku in oktober ook nog eens herviel in zijn blessure, volgde zowaar nog een race tegen de klok om zijn land van dienst te kunnen zijn in Qatar. Dat lukte enkel in de tweede helft tegen Kroatië, die uitdraaide op een Shakespeariaans drama. Onder impuls van de herstelde stormram beukten de Rode Duivels ongenadig in op de Kroatische defensie, maar uitgerekend Lukaku zelf bleek ongelukkig in de afwerking. Een gepaste finale voor een meelijwekkend treurspel.

15. Leandro Trossard
Ook deze Limburger was onderwerp van een Heynen-achtige hetze, maar dan in het kwadraat. Het bijna afgelopen jaar scheerde Trossard hogere toppen dan ooit tevoren. Bij Brighton & Hove Albion toverde hij week in week uit, zelfs tegen de allergrootsten  uit de Premier League, met een hattrick op Anfield Road als ultiemen sollicitatiebrief voor het WK. Ook hier toonde Martinez zich evenwel onwrikbaar conservatief: Eden Hazard moest en zou voldoende kansen krijgen om ritme op te bouwen. Het fnuikte Trossards wereldbeker. En ook die van de Rode Duivels?

14. Toby Alderweireld
Altijd mooi als een profetie in werkelijkheid wordt omgezet. De onvoorwaardelijke liefde van Alderweireld voor zijn geboortestad heeft er altijd vanaf gespat, maar toch bleek een transfer naar Royal Antwerp FC lange tijd ijdele hoop. Afgelopen zomer was het dan eindelijk zover. Tot groot jolijt van de rood-witte aanhang, die zich nu elke week kan verlekkeren op uitgekiend positiespel en meesterlijke lange passes. Tussendoor blijft de Rode Duivel een verademing door zijn nuchtere interviews, van de Onze-Lieve-VrouweKathedraal tot in het Midden-Oosten.

13. Carl Hoefkens
Wat een ongelooflijke rollercoaster van 365 dagen heeft Hoefkens achter de rug! Eerst bouwde hij in de schaduw van Alfred Schreuder mee aan het nieuwste titelsucces van Club Brugge, ook al trad hij in de Play-Offs eigenlijk vaker naar voren dan zijn Nederlandse meester. Dat bleek al een teken aan de wand: het Brugse bestuur zag in Hoefkens de gedoodverfde opvolger. In zijn eerste weken stak al snel felle kritiek de kop op, maar de voormalige verdediger hield vast aan zijn visie. Dat wierp haar vruchten af met een historische kwalificatie in de Champions League. Die geweldige stunt bleek uiteindelijk onvoldoende om het bochtige parcours in eigen land uit te wissen. Drie dagen na Kerstmis zag Hoefkens zijn eigen kruistocht ten einde gekomen.

12. De twaalfde man
Normaal gezien staat deze omschrijving voor positivisme, steun en onvoorwaardelijkheid, maar in 2022 liet de twaalfde man zich voornamelijk van haar slechtste kant zien. Bitsige gevechten, kwetsende spreekkoren of flitsende vuurpijlen: het hooliganisme lijkt weer helemaal terug van eigenlijk nooit helemaal weggeweest. Een Europese trend, dat zeker, maar dat betekent allerminst dat er in België geen harde reactie nodig is. In samenwerking met de bevoegde instanties probeert de Pro League van Lorin Parys een zo strak mogelijk wettelijk kader uit te werken. Hopelijk trekt dat kader de teugels aan in 2023!

11. Eden Hazard
Ook zijn vierde jaar in Madrid heeft niet de verhoopte beterschap gebracht, helaas. Slechts enkelingen geloven nog heilig dat we de Hazard van bij Chelsea FC ooit nog zullen terugzien. Carlo Ancelotti hoort daar blijkbaar niet meer bij, want hij gunde onze landgenoot nauwelijks speelkansen. Zo was de missie Qatar, aangestuurd door de onverminderde steun van Martinez, op voorhand al verloren. In de eerste twee groepsduels was Hazard zeker niet de minste, maar ‘zijn’ Duivels bij de hand nemen, dat zat simpelweg niet meer in de benen. Zijn boek bij de nationale ploeg kreeg een slothoofdstuk in mineur. Enkele dagen na de WK-uitschakeling kondigde Hazard zijn afscheid aan, met een invalbeurt van een handvol minuutjes als laatste souvenir van een overwegend indrukwekkende staat van dienst. Adieu!