Wat als ... Eurostadion bestond? België zou er nauwelijks van geprofiteerd hebben

Allereerst even de cijfers op een rijtje gezet. Engeland, Italië en Spanje mochten elke van hun drie groepswedstrijden voor eigen volk afwerken. Dat deden ze ook met verve: geen enkel duel van die negen ging verloren. Zo slaagde La Squadra erin om fluitend door de poulefase te geraken (negen op negen), terwijl ook de Engelsen snel zekerheid verwierven (zeven punten). Enkel Spanje moest bibberen tot het einde, maar zette op de slotspeeldag wel een klinkende 0-5-zege tegen Slowakije neer.

Ook Denemarken kreeg het voorrecht om steeds voor eigen volk aan te treden. Toch bleek die steun in de eerste twee wedstrijden niet doorslaggevend, want die gingen verloren. Het noodlot dat Christian Eriksen trof, zat daar echter voor erg veel tussen. Op het kolkende Parken hapte de tegenstand immers steevast naar adem, vraag dat maar aan Jason Denayer en co. Uiteindelijk konden de uitzinnige fans de Denen alsnog over de streep trekken in hun laatste duel. Rusland ging met 4-1 voor de bijl.

Home sweet home
In de groepsfase speelde het thuisvoordeel met andere woorden al een rol(letje), al viel het op voorhand wel te verwachten dat grootmachten als Engeland, Italië of Spanje zich zouden plaatsen. Vanaf de knock-out-fase moesten ook zij het vliegtuig opstappen, behalve ... de Engelsen dan. Als The Three Lions de verhoopte finale halen, zullen ze zes van hun zeven wedstrijden op het eigen Wembley hebben afgewerkt. Dat zal hoe dan ook haar invloed hebben.

Eigenlijk neigt die verdeling naar wedstrijdvervalsing. Op een klassiek EK zoals we dat in het verleden gekend hebben, waar één gastland de dienst uitmaakt, is het vanzelfsprekend dat de thuisploeg op de steun van de eigen aanhang kan rekenen. Daar is ook niets mis mee. Maar op Euro 2020, dat door de UEFA nobel aangekondigd werd als een 'toernooi over en voor heel Europa', is zo'n bevoordeling (je kan het niet anders noemen) een aanfluiting, zeker in de cruciale fases van de strijd.

Dat viel in de achtste finales tegen Duitsland al op. De Engelsen waren zeker geen heer en meester voor de pauze, integendeel. De opzwepende massa op Wembley tilde hun helden na de koffie echter over het dode punt heen. Niemand kan hard maken dat Die Mannschaft op neutraal terrein wél had doorgestoten, maar de kansen zouden in ieder geval hoger gelegen hebben. Mogelijk herhaalt die geschiedenis zich tegen Denemarken en - wie weet - in de finale.

Eurostadion: prestigieuze waarde, maar geen sportieve
Het zette enkele Belgische fans en critici aan het denken. Wat als de Rode Duivels op dit faliekant afgelopen EK enkele wedstrijden voor eigen volk hadden mogen betwisten? Met andere woorden: wat als het veelbesproken Eurostadion er wél was gekomen? Praat na de vaak, dat zeker, maar het valt ook ten zeerste te betwijfelen of dat enige (positieve) invloed teweeg zou gebracht hebben.

Eerst en vooral was Brussel in de oorspronkelijke plannen van de UEFA de grootste kanshebber om de openingswedstrijd te organiseren. Uiteindelijk vormde Rome het decor voor Italië-Turkije, maar in een ideale wereld was het België-Rusland geworden op een hernieuwde Heizel. Nadien hadden dan nog één of twee groepsduels gevolgd. Aangezien ons land de groepsfase met negen op negen afrondde, viel er echter geen sportieve meerwaarde te behalen.

Voor de latere stadia van het toernooi lag het nooit op tafel om Brussel pakweg een halve finale of finale aan te reiken. In principe hadden de Duivels dus niet meer 'thuis' kunnen spelen, want ook in de achtste en kwartfinales mocht geen enkele natie zich voor eigen volk uitleven. Opnieuw op de Engelsen na ... Een gekke kronkel die enkel aan de UEFA toe te schrijven valt. Nee, het gefaalde project rond het Eurostadion heeft België zonder twijfel een zwarte schandvlek bezorgd, maar enkel naast de groene rechthoek.