Trots op hun roots: elftal Belgen dat voor interlandcarrière bij ander land koos

Tactisch sturen we ons elftal de wei in in een 4-3-3, met een hangende spits en opkomende backs. Enkel voetballers die momenteel nog actief zijn, komen in aanmerking.

DOELMAN

Sinan Bolat (Turkije, 12 caps)
Opgeleid bij KRC Genk, doorgebroken op Standard, na een mislukte passage bij Club Brugge herrezen in dienst van Royal Antwerp FC en nu aan de bak bij KAA Gent. Hoeft het nog gezegd dat Bolat een Belgische link heeft? De Turkse Limburger had zomaar als concurrent voor Thibaut Courtois kunnen uitblinken, maar verkoos uit te komen voor het land van zijn roots. Daar is Bolat tegenwoordig de doublure van Fehmi Günok.

VERDEDIGING

Clinton Mata (Angola, 1 cap)
Gestaag is de verdediger van Club Brugge uitgegroeid tot één van de grote klasbakken in de Jupiler Pro League. Ongetwijfeld baalt Roberto Martinez erg dat Mata op een blauwe maandag in 2015 besloot om een interland voor Angola af te werken. Vijf jaar later staat de teller nog steeds op één. Misschien heeft Mata wel stiekem spijt van zijn keuze? Opvallend: in 2013 kwam de krachtpatser uit Verviers al eens in actie voor … de Congolese belofteploeg.

Jonathan Buatu (Angola, 1 cap)
Dezelfde adelbrieven als Mata, al staat deze Buatu een trapje lager dan zijn dubbele landgenoot. Ook de mandekker werd geboren in de provincie Luik, uit een familie met Angolese wortels. Hoogstwaarschijnlijk hebben beide heren elkaar warm gemaakt om het eens te proberen, want Buata debuteerde in dezelfde partij als Mata. Een 1-3-nederlaag tegen Zuid-Afrika is hen blijkbaar niet goed bevallen. Sindsdien heeft het duo het Angolese avontuur laten varen.

Samy Mmaee (Marokko, 1 cap)
Het is een heuglijk weekend geworden voor Mmaee! Vrijdagavond vierde hij zijn eerste optreden voor het Marokkaanse elftal, een dag later prijkt zijn naam al in ons elftal. Bij Sint-Truiden heeft het voormalige jeugdproduct van Standard Luik de voorbije jaren stappen vooruitgezet. Op zijn 24e lijkt Mmaee dan ook klaar voor een stap hogerop. De Ligue 1 trok deze zomer al aan zijn mouw, maar van een transfer kwam uiteindelijk niets in huis.

Nabil Dirar (Marokko, 15 caps)
Hoewel hij in Casablanca geboren werd, leerde Dirar de kneepjes van het voetbalvak kennen bij een resem Brusselse clubs. Na zijn doorbraak bij Club Brugge lonkten de Rode Duivels even om de hoek, maar de flankspeler liet er geen twijfel over bestaan: Marokko droeg zijn voorkeur weg. 29 selectiebrieven verder heeft de inmiddels 34-jarige Dirar twee deelnames aan de Afrika Cup of Nations op zijn palmares staan.

MIDDENVELD

Selim Amallah (Marokko, 1 cap)
Net als Mmaee mocht ook Amallah afgelopen vrijdag een eerste keer aantreden voor de Leeuwen van de Atlas. De sterkhouder van Standard Luik beschaamde het vertrouwen van de Marokkaanse fans niet. Wat heet, hij maakte zelfs de openingstreffer in de 3-1-zege tegen Senegal! De concurrentie bij de Rode Duivels zou natuurlijk moordend geweest zijn, maar als Amallah zijn ontwikkeling doortrekt, krabt Martinez zich binnenkort misschien toch eens achter de oren.

Paul-José Mpoku (Congo, 12 caps)
Van de huidige chouchou van Sclessin naar zijn voorganger. Jarenlang wierp de populaire Polo zich op tot spelmaker, uithangbord en kapitein van de Rouches. Ondanks die status én het feit dat hij alle Belgische jeugdreeksen doorliep, was Mpoku eigenlijk nooit in beeld om Duivel te worden. In Congo lag dat even anders. De middenvelder zit nog maar aan twaalf optredens, maar was er wel twee keer bij op het Afrikaanse eindtoernooi.

Georgi Zhukov (Kazakhstan, 15 caps)
De zoveelste jongen met een Standard-link, al kon hij aan de boorden van de Maas nooit doorbreken. Ook een uitleenbeurt aan Beerschot bracht nauwelijks soelaas. Zhukov besloot dan maar om de landsgrenzen over te steken. Na een goede periode bij Kairat, een club uit zijn tweede thuisland, schotelde Wisla Krakow hem een contract voor. Intussen zit Zhukov toch al aan vijftien caps voor Kazakhstan. Met dat land tradt hij in 2019 overigens twee keer aan tegen onze Duivels.

AANVAL

Nill De Pauw (Congo, nog geen cap)
Op zijn 30e heeft de gewezen Lokeraar zijn carrière nog een serieuze wending gegeven. Niet alleen zijn transfer naar Royal Antwerp FC viel op, ook besliste De Pauw om dan toch nog een internationale ambitie na te jagen. De Rode Duivels waren vanzelfsprekend wat hoog gegrepen, maar in Congo zag de rechtsbuiten wél heil. Deze week reisde De Pauw voor het eerst naar het land af. Mogelijk maakt hij de volgende dagen zijn debuut.

Andreas Pereira (Brazilië, 1 cap)
Een gelegenheidsspits, dat zeker, maar in dit elftal is Pereira als negen wellicht de beste keuze. Het verhaal van het opleidingsproduct van Manchester United is inmiddels genoegzaam bekend. Als geboren Duffelaar zou een toekomst bij de Rode Duivels mogelijk geweest zijn, ware het niet dat de technicus niet kon weerstaan aan zijn Braziliaanse hart. In 2018 werd zijn droom om een Goddelijke Kanarie te zijn voor twintig minuten werkelijkheid. Ongetwijfeld is een herhaling daarvan één van zijn doelstellingen bij zijn uitleenbeurt aan Lazio.

Mehdi Carcela (Marokko, 15 caps)
Tien jaar geleden liet Carcela zijn fluwelen linker nog bewonderen in het rood van de Belgische nationale ploeg. In oefenwedstrijden tegen Qatar en Kroatië kreeg hij telkens een twintigtal speelminuten. Toch voelde de flankaanvaller zich niet helemaal in zijn sas. Aangezien het niet om officiële duels ging, mocht hij nog voor een herkansing bij Marokko kiezen. Het WK 2018 moest de ultieme beloning worden, maar dat draaide uit op een sisser. Verder dan een kwartier WK-voetbal kwam Carcela niet …