Tien hoogtepunten uit een eeuw STVV

Tien hoogtepunten uit een eeuw STVV, van één Gouden Schoen tot een Bulgaarse trip

21 februari om 15:30
Laatste update: 21 februari om 15:34
1

Hiep, hiep, hoera! De Koninklijke Sint-Truidense Voetbalvereniging viert deze vrijdag haar eeuwfeest. Exact honderd jaar geleden, op 23 februari 1924, werd de club boven het doopvont gehouden. VoetbalPrimeur.be laat dat jubileum niet zomaar voorbijgaan en luidt de festiviteiten graag in aan de hand van enkele specials. Een overzicht van de hoogtepunten uit de clubgeschiedenis kan natuurlijk niet ontbreken! Spring mee op een huifkar terug in de tijd, langsheen tien memorabele, Truiense momenten.

Oprichting
In 1924 zag STVV dus het levenslicht. Na enkele eerdere proefprojecten, die allen vlug sneuvelden, beschikte Sint-Truiden vanaf dat gezegende jaren eindelijk over een volwaardige voetbalclub als vertegenwoordiging. In haar speurtocht naar de clubkleuren hoefde het bestuur niet ver te zoeken: geel-blauw, zoals het stadsblazoen. Tijdens haar eerste officiële wedstrijd konden de spelers rekenen op de steun van … negen betalende supporters. Alle begin is moeilijk! In het vierde jaar na hun  oprichting traden De Kanaries toe tot de toenmalige Derde Klasse. In die periode voor en na Wereldoorlog II zouden ze regelmatig furore maken in de lagere reeksen, vooral met dank aan de attractieve en aanvallende huisstijl.

Eerste Rode Duivel
Dé exponent van dat bij vlagen wervelend spel? Pol Appeltans. De aanvaller stamt af uit de prehistorie van de sport, maar is vandaag de dag nog steeds een legende in de Trudostad. Niemand scoorde vaker voor de club: liefst 460 (!) doelpunten in 453 wedstrijden. Zo schopte 'Kogelke', zoals zijn bijnaam luidde, het zelfs eens tot topschutter van Derde Klasse met 50 rozen in één seizoen. Het zou hem tot een enorme eer verstrekken. De bondscoach destijds, de Brit Bill Gormlie, riep de vliegende Kanarie zowaar op voor de nationale ploeg. Daarmee brak Appeltans in één klap een resem records: hij was niet alleen de eerste Limburger die die eer te beurt viel, maar ook nog eens de eerste speler uit de lagere reeksen. De (t)rots van Sint-Truiden!

1957: promotie naar Eerste Klasse
Anno 2024 beschouwen we STVV als een traditionele eersteklasser, maar op dat statuut heeft de club toch even moeten wachten. Pas ruim 30 jaar na haar ontstaan stootte het door tot de Belgische elite. Dat gebeurde overigens niet als kampioen, maar als runner-up. Op het hoogste niveau draaide Sint-Truiden wonderbaarlijk snel vlot mee. Sleutelfiguur in dat succes was ene Raymond Goethals. Later zou hij uitgroeien tot een icoon van het Belgische trainersgilde. In zijn jonge jaren in de fruitstreek vielen daar al voortekenen van te zien. Dankzij zijn tactisch meesterschap bouwde Goethals zeven jaar lang gestaag aan een nauwelijks af te stoppen machine.

Vicekampioen
In 1966 leidde die steile opmars tot het (nog steeds) fraaiste hoogtepunt uit de honderdjarige geschiedenis. STVV sleepte het vicekampioenschap in de wacht. Lange tijd zag het er zelfs nog historischer uit, met de papieren herfstitel op zak na een overweldigende 23 op 24. In de dagen van het tweepuntensysteem moest je van straffe huize zijn om zo’n puntentotaal te verzamelen … Aan het einde van de rit stak RSC Anderlecht de Truienaars nog voorbij, goed voor de derde landstitel uit het paars-witte bestaan. Slechts een enkele Kanarie kraaide daarnaar. Dat Goethals dat memorabele seizoen beloond zag met de jobaanbieding van bondscoach, maakte de lokale fan enkel nog trotser.

Gouden Schoen
Wie gedacht had dat de hoogdagen van STVV zouden eindigen na het afscheid van Goethals, kwam bedrogen uit. De club bleef ook aan het eind van de jaren ’60 nog vlotjes meedraaien in de bovenste regionen, al bleek een tweede plek niet langer haalbaar. Dan maar scoren op individueel vlak! In 1969 landde niet alleen een man op de maan of won Eddy Merckx zijn eerste Ronde van Frankrijk, ook Sint-Truiden beleefde een geweldige primeur. Odilon Polleunis is tot op heden nog altijd de enige speler van de club die een Gouden Schoen uitgereikt kreeg. ‘Mister STVV’, zoals zijn bijnaam luidt, werd vaak vergeleken met Paul van Himst.

Wederopstanding onder Mangelschots
In donkerdere jaren ’70 en ’80 moesten de fans opnieuw genoegen nemen met een stek in Tweede Klasse, maar ook aan slechte liedjes komt vroeg of laat een einde. In 1987 dwong de ploeg weer promotie af naar het hoofdpodium. Niet toevallig valt deze periode samen met een andere iconische trainer uit de clubhistorie: Guy Mangelschots. De geboren Hasselaar loodste een bende jonge Kanaries richting de titel, om nadien zonder al te veel kopzorgen aan boord te blijven in Eerste Nationale. Zelden was het harder genieten voor het trouwe publiek, met opkomende, vaak lokale talenten als Danny Boffin en Marc Wilmots.

Die ene prijs op de erelijst
Titels in Derde en Tweede Klasse, allemaal mooi en wel, maar op het hoogste echelon oogt de erelijst nog maagdelijk wit. Geen landskampioenschap, geen Beker van België, ondanks twee finales in dat toernooi. Of toch niet? In 1999 mocht STVV dan toch aan de bouw van een prijzenkast(je) beginnen. Dat jaar veroverde het de … Ligabeker. Intussen weet haast niemand nog waarover het gaat, maar in het verleden vonden er wel degelijk een handvol edities van deze tweede bekercompetitie plaats. Dat die tussendoor al enkele keren werd afgeblazen, alvorens definitief te verdwijnen in 2000, was toen al een veeg teken. In ieder geval, vlak voor de eeuwwisseling vloerde Sint-Truiden KFC Germinal Ekeren na een spectaculaire finale: 4-3. Feest in Haspengouwen!

Europese debuut
Al klap op de vuurpijl leverde die Ligabeker ook nog eens een Europees ticket op. STVV goes international! In de UEFA Intertoto Cup (nog zo’n lang vergeten organisatie) verdedigde geel-blauw de Limburgse eer met passie. De eerste vliegreis kreeg als bestemming … Bulgarije. De nieuwkomers op het Europese toneel slaagden er nog in om Spartak Varna uit te schakelen ook. Een ronde verderop lukte dat opnieuw, ditmaal tegen een opponent uit Armenië. Uiteindelijk kende de halve wereldreis haar eindbestemming in Wenen, al scheelde het een haartje. Na de 0-2-nederlaag in eigen huis kwam STVV bij Austria net na rust ook op 0-2, na doelpunten van Patrick Teppers en Filip Fiers. Jammer genoeg doorprikte een thuistreffer in minuut 62 de Europese droom. Het was evenwel mooi geweest.

De Hel van Stayen
Volgens bepaalde bronnen dateert die omschrijving al uit de jaren ’60. Wij herinneren ons de term echter vooral uit het begin van deze eeuw. Destijds was Stayen een gevreesde verplaatsing voor zowat elke topclub. Of het nu om RSC Anderlecht, Club Brugge of Standard Luik ging: de thuisploeg kon het niet laten hen geregeld een sappige peer te stoven. Enige uitzondering op die regel, pijnlijk genoeg, was het burenduel met KRC Genk. Daarin beet STVV al te vaak in het zand, tot ontgoocheling van de eigen aanhang. De gouden tijden kregen in 2010 nog een mooi vervolgstuk, toen jeugdproduct Simon Mignolet zowaar een rechtstreekse transfer naar de Premier League kon afdwingen. Sinds de aanleg van het kunstgras op Stayen is de thuisreputatie behoorlijk gefnuikt. Toeval?

Dromen van meer …
De voorbije jaren kwam STVV hoofdzakelijk slecht in het nieuws: terugvallende toeschouwerscijfers, slechte grasmat, de Japanse invasie en bijbehorend gemor tussen het legioen en het bestuur. Gelukkig zien de fans dit seizoen eindelijk weer zonneschijn boven de fruitbodems uitgloren. De intrede van Thorsten Fink bleek een onverhoopt godsgeschenk. De Duitser draagt het lokale DNA, zijnde hard werken, spektakel brengen en fierheid voor de geleverde prestaties. Bovendin doet de trainer daarvoor beroep op een flinke dosis Truiense veulens, die zich stuk voor stuk al positief lieten opmerken. In de wintermercato gaf goudhaantje Matte Smets het perfecte voorbeeld voor zijn generatiegenoten. Hoewel KAA Gent hard aan de mouw trok, bleef de talentvolle mandekker zijn club trouw. Brandt Stayen straks weer als vanouds? De vorig jaar overleden Polleunis duimt alvast mee van hierboven …