Zoete herinneringen aan Hazard op zijn piek: van ene trofee naar andere bekroning
De (prof)voetballer Eden Hazard is niet meer. Op z’n 32e heeft de gewezen wereldspeler aangekondigd dat zijn liedje definitief is uitgezongen. Dat eindigde met een valse noot, maar dat mag de oorstrelende partituur die hij het decennium daarvoor uitvoerde, niet volledig overschaduwen. Uit nostalgie voor één van de beste Belgen die ooit zijn voetbalveters aanbond, brengt VoetbalPrimeur.be een ode aan zijn loopbaan, doorspekt met de meest meetbare bewijsstukken: prijzen en onderscheidingen.
2008-2012: Lille OSC
Franse Belofte van het Jaar: 2009, 2010
Franse Speler van het Jaar: 2011, 2012
(ook telkens Elftal van het Seizoen)
4x ‘Speler van de Maand’
Ligue 1: 2011
Coupe de France: 2011
Het mooiste compliment uit zijn Franse periode staat hierboven nog niet eens opgelijst. Al snel na het jaar van de doorbraak stak levende legende Zinédine Zidane de loftrompet voor Hazard, zelf een grote fan van de grootmeester. Van bij zijn allereerste pasjes bij de A-macht van Lille overtrof de dribbelaar alle verwachtingen. Die waren nochtans hooggespannen, aangezien in de jeugdreeksen de meest lyrische verhalen over hem de ronde deden. De immer ontspannen Hazard zou zichzelf niet zijn, mocht die druk niet als water van hem afglijden. Toen al groeide in Lille het besef: met deze wonderjongen kunnen we geschiedenis schrijven.
En zo geschiedde. In 2011 veroverden Les Dogues de dubbel, goed voor de derde titel uit de clubhistorie, de eerste sinds de jaren ’50. Beweren dat Hazard hen in zijn eentje bij de hand nam, is misschien door een té chauvinistische bril bekeken, maar met zeven doelpunten, negen assists en een karrenvracht aan onvoorspelbare dribbels was onze landgenoot gewoonweg onhoudbaar. Het jaar erop zou hij zijn dominantie nog verder in de verf zetten met liefst twintig (!) competitierozen. Een persoonlijk record dat tot op vandaag is blijven staan. Hazard, die in elk van zijn vier Franse seizoenen werd bekroond tot beste belofte óf volwassen speler van het jaar, was de Ligue 1 overduidelijk ontgroeid.
2012-2019 Chelsea FC
Engelse Belofte van het Jaar: 2014
Engelse Speler van het Jaar: 2015
Engelse Elftal van het Seizoen: 2013, 2014, 2015, 2017
Premier League: 2015, 2017
Europa League: 2013, 2019
FA Cup: 2018
League Cup: 2015
De zeven vette jaren. Op het pechseizoen 2015-2016 na overvleugelde Hazard in zijn topperiode ploegmaat en tegenstander in de onwaarschijnlijk belastende Premier League. Zijn enkels zullen het geweten hebben, maar zelfs bij het veelvuldige gehouw van onbeholpen verdedigers schreed de Rode Duivel onnavolgbaar gracieus over het veld. Een tiental jaar na de eerste hoogconjunctuur bij de intrede van Roman Abramovich luidde Hazard een tweede oogst in. Twee van hun zes titels hebben de Londenaren aan hem te danken, net als hun enige twee Europa Leagues.
Sinds zijn aftocht naar Madrid pakten The Blues overigens slechts één trofee meer, weliswaar eentje met Grote Oren … Het toont hoe dan ook de leemte aan die Hazard heeft achtergelaten. Die laat zich niet alleen gevoelen in de prijzenkast, maar eveneens in het spelplezier op het veld. Stamford Bridge is niet langer een aantrekkelijk oord voor voetbalnostalgici. In het tijdperk-Hazard konden zij hun hartje oeverloos ophalen. Het legde Le petit Belge geen windeieren: vaker wel dan niet maakte hij deel uit van het uitverkoren beste elftal van het seizoen. In 2015 werd hij als kers op de taart verkozen tot koning van de Premier League.
De Rode Duivels: 2008-2022
126 caps
33 doelpunten
3 WK’s
2 EK’s
Bronzen medaille op het WK 2018
Zilveren bal op het WK 2018
Sportman van het Jaar in 2018
Hoewel zijn eerste jaren nog iet of wat stroef verliepen (wees gerust, het hamburgerincident zullen we niet meer oprakelen), was het onvermijdelijk dat Hazard vroeg of laat ook zijn stempel zou drukken op de nationale ploeg. Eigenlijk barstte zijn talent pas echt los in aanloop naar het EK van 2016. Zonder de vermaledijde Welshmen had daar misschien al een internationale oppergaai afgeschoten kunnen worden. Hazard incasseerde die ontnuchterende uitschakeling op geheel eigen wijze: met de glimlach. Zijn tijd zou nog wel komen.
Een eindzege heeft de technicus ons land uiteindelijk nooit kunnen schenken, maar onder impuls van een weergaloze Hazard werd in ieder geval de bijnaam ‘Bronzen Generatie’ gerechtvaardigd. Op het WK in Rusland was het elke wedstrijd opnieuw smullen geblazen. Dat toernooi stond dan ook met rood omcirkeld in zijn persoonlijke agenda. Nooit eerder betrad Hazard een voetbalveld zó gefocust als in de mythische kwartfinale met Brazilië. Het resultaat was navenant. Hoewel hij zich niet op het scorebord kon manoeuvreren, was de vleugelaanvaller van goudwaarde (of beter: bronswaarde) door het leer ongrijpbaar te maken voor de wanhopige Brazilianen.
In de halve finales tegen Frankrijk volgde een bittere pil om slikken, zeker voor Hazard zelf, die in de eerste helft ei zo na raak schoot. In de kleine finale nam hij sportieve weerwraak door de verlossende 2-0 aan te tekenen. Het leverde hem de Zilveren Bal op, in de schaduw van eindwinnaar Luka Modric, maar eigenlijk thuishorend op dezelfde trede. Vanaf dan zou Hazards ster als Duivel langzaamaan tanen, maar het vaderland bedankte hem voor die glansrol in 2018 door hem de eretitel ‘Sportman van het Jaar’ op te spelden. Als voetballer was die eer voordien enkel generatiegenoten Thibaut Courtois en Kevin De Bruyne al de beurt gevallen. En of Hazard in dat rijtje thuishoort!