Verheyen was bijna T2 bij Club Brugge: “Afgeknapt op de houding”
Gert Verheyen is een clubicoon van Club Brugge. De analist was vier jaar geleden bijna assistent van Philippe Clement bij Blauw-Zwart geworden, dat vertelt hij in een gesprek met Humo.
Verheyen was het laatst coach bij KV Oostende. “Wat ik nooit eerder heb verteld, is dat een week later Vincent Mannaert (algemeen manager Club Brugge, red.) op diezelfde stoel in mijn keuken zat. Met de vraag of ik het zag zitten om assistent te worden van Philippe Clement. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken: ‘Ja, natuurlijk!’»
Verheyen leek klaar met het trainerschap, maar wilde toch bij Club Brugge aan de slag gaan. “Ik had twee conclusies getrokken: hoofdcoach worden hoefde niet per se meer, en alleen bij een grote, goed gestructureerde club wilde ik nog wel aan de slag gaan.”
Tot er een kink in de kabel kwam. “Na nog drie, vier gesprekken met Mannaert leek alles in kannen en kruiken. Tot het helemaal op het einde over het financiële ging: toen is het fout gelopen. Tussen wat zij me boden en wat ik vroeg, zat een verschil van 2.000 euro bruto per maand. Nu kun jij zeggen: wat is nu 2.000 euro bruto? Maar voor mij maakt dat wel degelijk een verschil.”
Verheyen snapte niet waarom de onderhandelingen zoveel problemen opleverden. “Wat ik vroeg, was zeer marktconform. Toch viel er voor Club niet over te onderhandelen. Ik begrijp nog altijd niet waarom. Mannaert gaf me het gevoel dat ik blij mocht zijn dat hij me kwam redden. Prettig voelde dat niet. Hij heeft me nog proberen te paaien met een premie, in het geval dat we kampioen zouden spelen. Maar ik wilde zekerheid. Dat ze uiteindelijk kampioen zijn geworden, had die 2.000 euro zeker gecompenseerd. Maar dat kon ik van tevoren natuurlijk niet weten.”
De voormalige Rode Duivel haakte toch af. “Uiteindelijk ben ik niet op het geld afgeknapt, maar op Mannaerts houding. En meer bepaald op één zinnetje: ‘Ge krijgt een gratis trainingspak, en ook de lunch is gratis.’ Ik ben opgestaan en ben naar buiten gewandeld. Ik kon door de grond zakken, zo ontgoocheld was ik. Ik heb onmiddellijk naar de tv-zender gebeld en gezegd dat ik opnieuw beschikbaar was als commentator. Ik had geluk: mijn stoel was nog vrij. Nu geef ik hem niet meer af (lacht).”