Transfers, omkoping of zuipen: Mister Michel had (en deelde) over alles z'n mening
De Belgische voetbalwereld rouwt om een icoon. Michel Verschueren, van 1980 tot 2003 de sterke man bij RSC Anderlecht, is op 91-jarige leeftijd overleden. Ruim twintig jaar lang drukte hij zijn stempel op onze vaderlandse competitie, steeds recht door zee en nooit met een blad voor de mond. VoetbalPrimeur.be vat de nalatenschap van Mister Michel samen in tien markante uitspraken.
“Ik mag zonder pretentie zeggen dat ik de principes van uithouding, weerstand en interval geïntroduceerd heb in ons voetbal”
Verschueren mag dan wel een enorme reputatie opgebouwd hebben als manager, in de begindagen van zijn carrière vervulde hij wel degelijk de rol van … fysiektrainer. Met een diploma uit Leuven op zak beulde hij de Anderlecht-spelers in eerste instantie af op het oefenterrein, en pas later aan de onderhandelingstafel. Naar eigen zeggen introduceerde de jonge Verschueren eind jaren ’50 ‘revolutionaire trainingsmethodes’, zoals met een loodzware rugzak een trap op en af sprinten. Toen al visionair.
“Iedereen praat over Rensenbrink, maar wat Robby in zijn linkervoet had, had Lozano in zijn beide voeten”
De onuitwisbare verdienste van Verschueren bij Anderlecht situeert zich in hoofdzaak rond zijn jarenlange transferbeleid. Onder zijn bewind was het eerder regel dan uitzondering dat paars-wit erin slaagde ronkende namen naar het Astridpark te loodsen. Marc Degryse, Nii Lamptey of PärZetterberg blijven voor eeuwig en drie dagen in het collectieve geheugen gegrift, maar zijn allerbeste transfer, dat was naar zijn bescheiden mening toch écht Juan Lozano. Welke andere Brusselaar zou het wagen om halfgod Rensenbrink het onderspit te doen delven in een vergelijking?
“Dat deed vies, hoor. Schoenen uit, riem uit, en dat kot in”
Aan zijn regeerperiode kleeft ook een donker randje, helaas. Af en toe kwam Verschueren senior in zwaar weer terecht, onder meer in de zaak-Bellemans. In een doorgedreven speurtocht van het gerecht naar zwart geld in het voetbal ontsnapt zelfs de machtige recordkampioen de dans niet. Tijdens het onderzoek moet Verschueren een (kort) tijdje in de cel doorbrengen, waar hij even later ook zijn trouwe bondgenoot, voorzitter Constant Vanden Stock, mag ‘verwelkomen’.
“Constant is bedrogen geweest door professionele mensen. Dat kan iedereen overkomen.”
Het dieptepunt, dat was ongetwijfeld de Nottingham-affaire. In 1984 ‘leende’ Vanden Stock ongeveer één miljoen frank uit aan scheidsrechter Emilio Guruceta Muro, in ruil voor een gewisse finaleplek in de UEFA-Cup van dat jaar. Tegenstander Nottingham Forest voelde al nattigheid toen een beslissend doelpunt om duistere redenen werd afgekeurd, maar pas dertien jaar later kwam de omkoping ook officieel aan het licht. Verschueren bleef zijn voorzitter echter loyaal bijstaan, in goede en kwade dagen. De bewuste finale ging overigens na strafschoppen verloren tegen Tottenham Hotspur. Karma, zeker?
“Anderlecht is zoals de CVP: zelfs na moeilijke tijden komt het altijd terug aan de macht”
Anno 2022 moet die uitspraak toch met een korrel zout genomen worden, en niet alleen omdat de CVP inmiddels al een hele poos omgevormd is tot CD&V … Voor zowel de Belgische voetbaltrots als de christelijke volkspartij zijn het namelijk minder gezegende tijden. Zelfs binnen de eigen aanhang brandt het waakvlammetje van de wederopstanding momenteel op een bijzonder laag pitje. De huidige Anderlecht-bestuurders hebben dan ook een boekhouding in puin geërfd, deels veroorzaakt door … Mister Michel zelf.
De Zilveren Vos. Légende éternelle. pic.twitter.com/rHjXXBl0FF
— RSC Anderlecht (@rscanderlecht) September 14, 2022
“Staken is voor luieriken”
Door zijn directe persoonlijkheid dwaalden de uitspraken van Verschueren nu en dan al eens af van het voetbal. Wanneer de (zoveelste) perikelen in de Renault-fabriek in Vilvoorde in een (zoveelste) staking uitmonden, kan De Zilveren Vos zich niet langer bedwingen. Enkel luilakken zijn bereid om tot staken over te gaan, goeie werkkrachten verlagen zich daar niet toe. Een stelling waar hij al snel afstand van moest nemen, niet in het minst omdat ook onder de Anderlecht-supporters een hoop ‘staaklustigen’ zaten.
“Kan ik er tussen gaan staan?”
Symbolischer bestaat haast niet: net in het jaar 2000 kan Anderlecht de kaap van de 25 landstitels ronden; het zou de achtste betekenen tijdens de heerschappij van Verschueren. Een verplaatsing naar KVC Westerlo lijkt geen onoverkomelijke klip om de beslissende zege binnen te rijven, maar het Brusselse vlaggenschip loopt historische averij op: 5-0. De meegereisde fans weten niet wat ze zien en dreigen ermee de boel kort en klein te slaan. Gelukkig is daar die ene man die hen tot kalmte kan bedaren: Michel natuurlijk!
“Om te zeuren en te zuipen hebben ze altijd geld en tijd, maar niet om het verhoogde inschrijvingsgeld te betalen.” (vodka)
Niet alleen arbeiders die het werk neerleggen, moesten het ontgelden. Ook voor de jeugd kon Verschueren opvallend hard zijn. Zoals een strenge grootvader wees hij hen op hun plichten. Dat ze enkel zeuren, zuipen en aan vodka verslaafd zijn in plaats van flink te studeren, of hoe de zeden in de loop van de 20e eeuw behoorlijk verloederd zijn. Ergens rijst de vraag of de immer strikte Verschueren dezer dagen nog wel zou kunnen omgaan met de nieuwste generatie voetballers.
“Twee mannen of twee vrouwen in één bed, dat is decadent”
Een uitspraak die hem zowaar een ‘prijs’ opgeleverd heeft, weliswaar een (volledig terechte) cynische onderscheiding. In 2001 krijgt Verschueren de Homofobieprijs overhandigd voor enkele grove uitingen over homoseksualiteit. Uiteraard horen zulke woorden steeds aan de respectievelijke tijdsgeest afgetoetst te worden, maar ook aan het begin van dit millenium vielen ze in slechte aarde. Homoseksualiteit zou, dixit Verschueren, zelfs ‘tegennatuurlijk’ zijn. Nadat hij in de eerste maanden na de hetze weigerde afstand te doen van zijn visie, kwam het verstand later dan toch met de jaren.
“Kompany ontslaan zou zelfmoord betekenen voor RSCA”
De jongere garde zal Verschueren misschien niet meteen als manager op het netvlies gebrand hebben, maar wie Twitter van nabij volgt, kon ook na zijn pensioen niet om de man heen kijken. Dagelijks stuurde de gewezen manager zijn mening de vrije (internet)wereld in, niet zelden in een aandoenlijk rijmpje. Zo probeerde Mister Michel ook na zijn vertrek nog te wegen op het beleid bij Anderlecht. Jammer genoeg werd er niet altijd naar hem geluisterd, getuige de exit van Vincent Kompany aan het einde van het vorige seizoen. Het was ooit anders in het Astridpark!