Huisanalist analyseert rol Lukaku bij Chelsea: ‘Na blessure plots verandering’

Rol bij Chelsea
Tuchel's meest consistente vorm bij Chelsea is een 1-​​3-4-2-1 met een diepe spits / valse 9 en waarin deze wordt ondersteund door twee nummers 10 . Net als in Italië is dit het een vast onderdeel van Lukaku's spel dat hij passes ontvangt terwijl hij centrale verdedigers van de tegenstander bezet en zijn aanzienlijke kracht in het bovenlichaam gebruikt om ze af te houden.

De nauwe steun die wordt geboden door de twee tienen achter hem betekent dat hij vaak een extra aanvaller in het midden heeft, wiens voeten hij kan spelen als hij al de aandacht heeft getrokken van de centrale verdedigers tegenover hen.

Wingbacks
Elke tactische analyse van Chelsea onder Tuchel zal waarschijnlijk in de richting van de vleugelverdedigers gaan en hoe belangrijk ze zijn voor de infrastructuur van het Duitse systeem.

Meestal, als Chelsea er niet in slaagt om goede kansen te creëren of het veld op te dringen om superioriteit te creëren, kun je dit waarschijnlijk toeschrijven aan de brede spelers die het moeilijk hebben.

Cesar Azpilicueta bevindt zich tussen Malmö's centrale verdedigers in een rol die je zou verwachten van Romelu Lukaku. 

Het meest opvallende was de positionering van het paar sinds de wedstrijd tegen Southampton begin oktober, waarbij ze naar binnen gingen om extra middenvelders te worden in plaats van elkaar constant over de zijlijn te laten overlappen. Door deze beweging raakten beiden meer betrokken bij hun medeaanvallers en maakten ze meer directe runs in het strafschopgebied.

Probleem Lukaku
Na Romelu Lukaku's enkelblessure tegen Malmö, koos Tuchel ervoor om terug te keren naar een aanvallende opstelling die aan het einde van vorig seizoen gangbaar werd. Met Kai Havertz als centrale aanvaller, in plaats van achter Lukaku te spelen zoals in de eerste weken van het seizoen.

Wat het meest interessant was, is de algehele beweging en betrokkenheid van Havertz aan de bal te zien in vergelijking met de pre-blessure van Lukaku, toen er terecht zorgen waren over het gebrek aan invloed van de Belg.

Hier vraagt Lukaku de bal achter de defensie (staat al zo gedraaid) en is hij eigenlijk niet aanspeelbaar. Door deze actie blokkeert hij ook het creëren van een overtal. Mason Mount (19) hier aan de bal kan enkel achteruit spelen. (Wedstrijd Chelsea – Tottenham)

Hier zie je dat de voorste 3 dichter bij elkaar spelen, waarvan Havertz (staat met zijn lichaam naar de bal dus aanspeelbaar) toch de mogelijkheid heeft om tussen de linies te zakken, Kante staat hoger en komt in de half spaces om een overtal te creëren. Hierdoor kan Christensen (hier aan de bal) een cross pass geven naar de linker flank, waar veel ruimte is. (Wedstrijd Chelsea – Lille)

Hier nog een voorbeeld van Lukaku die wel met zijn lichaam naar de bal staat, maar niet inzakt om aanspeelbaar te zijn. Door in te zakken trekt hij zijn rechtstreekse tegenstander mee en creëert hij ruimte voor de opkomende nummers 10 / flanken.  (Wedstrijd Chelsea – Tottenham)

Hier maakte Havertz eerst de beweging naar de bal, trekt zijn tegenstander mee en is als eerste weg om aanspeelbaar te zijn in de backlijn. Hieruit volgt de kans die hij alleen voor doel over schiet. (Wedstrijd Chelsea vs Lille)

Conclusie
Lukaku en Havertz zijn verschillende profielen van spelers en om te verwachten dat Lukaku de exacte bewegingen van Havertz nabootst, zou net zo dwaas zijn als te verwachten dat de Duitser de fysieke dominantie demonstreert van een spits die zes jaar ouder is dan hij. Hoewel dit wel aantoont dat Tuchel Lukaku misschien meer vrijheid kan geven in zijn rol, wat zou kunnen helpen zijn doelpuntenpatroon te “herontdekken”.